In 2008 stond Let's Wrestle al op London Calling in Paradiso. Kort daarna kwam dit debuut uit, maar de stilte die daarop volgde was oorverdovend. En nu probeert het Londens trio het nog maar een keer. Op het eerste gehoor zou je ze niet in Londen plaatsen; de Pavement-invloeden zijn overduidelijk en veelvuldig aanwezig in de rammelende maar melodieuze gitaarrock. Uitgesproken Brits is Let's Wrestle vooral in de gevatte teksten. De trauma’s van de post-puberteit zitten er nog goed in bij zanger Patrick Wesley Gonzales, getuige de stortvloed aan teenage angst die de argeloze luisteraar ten deel valt. Toen ik de band in 2008 op London Calling zag, waren de liedjes bij vlagen nog niet goed genoeg en was de podiumpresentatie wat schuchter. Aan de kwaliteit van de liedjes is inmiddels veel verbeterd. In The Court Of Wrestling Let's is een samenhangende verzameling melodieuze lo-fi postpunk geworden. De rommelige structuur van de songs hoort er natuurlijk bij in dit genre, maar bij vlagen geeft Let’s Wrestle blijk van knap vakwerk. De drie interludes die de plaat sieren zijn ondanks hun beperkte lengte (+/- 1 minuut) ronduit prachtig. Alsof de zon even doorbreekt tussen alle weltschmerz. En “We Are The Men You'll Grow To Love Soon” is een razend knap in elkaar getimmerd popliedje. Let's Wrestle laat zien sinds 2008 flinke stappen te hebben gemaakt.
mij=Full Time Hobby / PIAS
4 reacties