Een keer in de vier jaar kijk ik naar atletiek op tv. Ik ben van huis uit niet zo’n sportliefhebber. Dit in tegenstelling tot mijn broer. Ik vermoed dan ook dat hij beslag heeft willen leggen op alle sportgenen in onze familie. En ik? Ik mocht in ruil daarvoor alle muziekgenen hebben. Prima deal. Maar er zijn dus toch nog stiekem een paar sportgennetjes over geglipt, waaronder eentje met een zwak voor olympisch polsstokhoogspringen. Vandaar zag ik de legendarische Oekraïner Sergej Boebka enkele malen de strijd aanbinden met zijn eigen wereldrecord. Zes meter en veertien centimeter. Dat record uit 1994 staat nog steeds. Een letterlijk hoogtepunt. Sinds die sprong lag de lat voor Sergej te hoog. In dat jaar kwam ook het titelloze album van The Levellers uit. Die plaat zie ik nog steeds als het hoogtepunt uit hun carrière. Sinds die plaat lijkt ook voor The Levellers de lat gewoon te hoog te liggen. Want op het recent verschenen Truth & Lies hoor ik weer meer van hetzelfde soort crusty folkrock. Weer dezelfde aanloop. Dezelfde afsprong met dezelfde polsstok. En er zit heus wel genoeg spanning in die polsstok, maar helaas: alwéér net onder die lat door. Hoewel het applaus voor de dappere poging om de recordhoogte van weleer te evenaren weerklinkt in het stadion, wordt het misschien toch eens hoog tijd voor een nieuw springtechniek.
mij=Eagle / PIAS