Mocht je de Tindersticks net iets te down vinden en Calexico net iets te feestelijk, dan is het zeker de moeite waard om het nieuwe album van Lilium een kans te geven. Lilium is Pascal Humbert, Bruno Green en enkele gastmuzikanten. Humbert zat ooit in 16 Horsepower en Wovenhand en heeft dan ook goed geluisterd naar meester David Eugene Edwards. Green is de andere helft van Lilium en heeft ook een indrukwekkend CV opgebouwd als muzikant, engineer en producer. De samenwerking tussen de twee is een match made in Americana-heaven want oh wat voelt Felt goed! Het album staat vol met de donkerste en loomste alt.country die ik in tijden heb gehoord. Natuurlijk, we hebben het allemaal al eerder gehoord, maar zelden zo ingetogen en spannend. Door de verschillende gastvocalisten biedt het album ondanks het lage tempo genoeg afwisseling om te boeien en vooral de nummers met zangeres Kal Cahoone zijn heerlijk. Net als op vorige albums van Lilium komen ook Tom Barman van dEUS en Eugene Edwards himself nog even langs, maar een grotere rol is weggelegd voor Hugo Race. Hoogtepunten zijn de opener en afsluiter van het album, beide door Race gezongen met zijn prachtige Mark Lanegan-achtige stem. Vooral op “Believer” maakt hij indruk: ‘Some days I don’t give a fuck, and some days I care much too much’. Lanegan had het niet mooier kunnen zingen of zeggen.
Mij=Glitterhouse / Munich