Lindstrøm, dat was toch die Noorse chillhouse-producer die toevallig nog een hit had met “I Feel Space” in 2005? Ja, toen ja. Net als bij artiesten als Diskjokke, Supermen Lovers en Munk funkt het soms bijzonder aardig en had Hans-Peter Lindstrøm lokaal wel wat succes, maar hij heeft in Nederland nooit Basement Jaxx- of Groove Armada-achtig succes bereikt. Met zijn nieuwste plaat maakt hij het zichzelf ook niet makkelijker, want dat is genretechnisch alwéér iets compleet anders geworden. Muzak-achtig, zoals bij eerdere samenwerkingen met Prins Thomas, is het in elk geval niet meer; wel ging het toen al af en toe de psychedelische kant uit en dat is gebleven. Six Cups of Rebel is een soort acidprog geworden, alsof de plaat ook op een psychedelisch goafeestje gedraaid zou moeten kunnen worden. En nou zijn er best wat platen à la Infected Mushroom en Shpongle die ik te pruimen vind, maar als geheel is dit me te zenuwachtig en vooral volkomen stuurloos. “Call Me Anytime” is een cover van UK's monumentaal schitterende “Rendez-vous 602”, maar dat staat nergens aangegeven. Ik heb daarom een tijdje zitten puzzelen of er misschien nog andere verborgen motiefjes op de plaat staan, bijvoorbeeld in de tien minuten lange afsluiter “Hina” waar af en toe wat ambient doorheenschemert, maar waarschijnlijk heeft Lindstrom er meer van genoten om het te maken dan dat u dat als luisteraar zult doen.
mij=Smalltown Supersound / Feedelity
Ronduit een boutplaat. Laat hem maar snel weer de discotour opgaan zoals op die vorige plaat met Christabelle.
Ronduit een boutplaat. Laat hem maar snel weer de discotour opgaan zoals op die vorige plaat met Christabelle.
Ah, Real Life Is No Cool. Die had ik gemist. En die Christabelle was dus ooit de helft van het Belgische Aeroplane (de andere helft is The Magician).