Lionheart Brothers – White Angel Black Apple

In de categorie debuutplaten hebben we hier opnieuw, het eerst (in 2003) via Sally Forth en nu via Munich opnieuw uitgebrachte album White Angel Black Apple van een Noors trio genaamd The Lionheart Brothers, die het zoeken in de indierock van begin jaren negentig, en dan specifiek in de Britse shoegazer sound. Met hese Ian Brown-achtige zang vol ooh’s, aah’s en papaah’s, waarbij vooral de poppy refreinen weer aan My Bloody Valentine doen denken. Alleen dan zonder die immense muur van gestapelde gitaren, met hun Fender Jaguars zoeken ze het eerder in getokkelde textuurtjes dan in het betere rag- en scheurwerk. Waarbij meteen Sonic Youth ook om de hoek komt kijken, en ook de naam Yo La Tengo geregeld te binnen schiet. Maar het is bovenal shoegazer, dus haren voor de ogen en zet die rookmachine maar vast aan. Een aantal tracks tilt de plaat boven de middelmaat uit, vooral opener “The Pole Dilemma” met zijn refrein vol papapaah’s, “The Sun In My Eyes” met zijn Grandaddy-sfeertje en “Love Ludicrous” welke mij doet herinneren aan “Silver Rocket” van Sonic Youth’s Daydream Nation. De rest van de songs mist echter nog wat scherpte, een eigen smoelwerk zogezegd, en gaat door de wat eenvormige zang naar het eind toe wat vervelen. Maar dit is verder zeker geen slecht debuut, hiermee komen The Lionheart Brothers prima voor de dag.

mij=Sally Forth / Munich