Rustig worden van muziek die anderen op de zenuwen werkt. Ik stond er zelf ook een beetje verbaasd van te kijken dat me dit gebeurde bij Phantasia van de Japanse vrienden van LITE, maar het gebeurt me echt als ik naar dit album luister. De in de King Crimson-hoek te plaatsen mathrock die het viertal Kusumoto, Takeda (beiden gitaar), Akinori Yamamoto (drums) en Jun Izawa speelt blinkt uit in opzwepende repeterende patronen. En deze stralen op een rare manier rust uit voor mij. Het is het verschil tussen knap gestileerde mathrock die toch zijn spierballen laat zien en freaky progmetal zoals Liquid Tension Experiment dat bijvoorbeeld deed. Toch duurde het wel even voordat ik in de notenbrij de rust vond. Die kwam bij de eerste luisterbeurt namelijk absoluut nog niet bovendrijven. Dan jakkeren de elf tracks langs je heen. Pas na vaak draaien ging ik als het ware in trance zweven boven de muziek. Zoals een intercity op het station angstig voorbij kan stuiven, maar toch rust en regelmaat uitstraalt. Opstijgen van micro naar macro en de diepte weer in duiken waar nodig. Dan slaat de oase van rust die “Interlude” uitstraalt de vloer pats-boem nog krachtiger onder je voeten weg. Een magistrale omslag die je eigenlijk niet verwacht.
mij=Transduction