Ik ben altijd wel te porren voor een lekker potje spacerock en de Engelse groep Litmus biedt alles wat je als fan van het genre verwacht: bliepende analoge synthesizers, lang uitgesponnen nummers met een over elkaar duikelende gitaarsolo’s en songteksten die helemaal nergens overgaan. In het Litmus-universum is er weinig veranderd: na het in 2004 in eigen beheer verschenen You Are Hereen het in 2007 uitgebrachte Planetfall stapt Litmus wederom in een krakende en piepende ruimtecapsule met Aurora. De acht tracks op de cd zijn hoofdzakelijk opgebouwd rond stuwende gitaarriffs en pompende drums, die je nauwelijks rust gunnen. Na de twee hyperactief groovende tracks “Beyond the Sun” en “In the Burning Light”, zorgt “Eos” voor een broodnodig rustpuntje (mede dankzij de ambient soundscapes), waarna het interstellaire gaspedaal weer ongenadig wordt ingetrapt, met als uitschieters de twee laatste tracks “Ma:55oN Rift’ en “Red Skies”, die respectievelijk ruim tien en twaalf minuten duren. Hoewel het allemaal retestrak in elkaar zit, is Aurora tegelijkertijd behoorlijk eenvormig en moet je wel heel goed luisteren om verschil tussen de nummers te ontdekken – zelfs de Ozric Tentacles zijn gevarieerder. Het lijkt wel alsof Litmus het handboek voor space-rockers grondig heeft bestudeerd, maar vergeten is ook gelijk het handboek voor liedjesschrijvers mee te pakken. Want hoe leuk de uitvoerige, jamsessie-achtige nummers van Litmus ook zijn, er is meer voor nodig om illustere helden als bijvoorbeeld Hawkwind en Neu! naar de kroon te steken.
mij=Above Records / Suburban