Dit excentrieke duo vermaakte twee jaar terug met een album waarop de kleine zangeres Annie begeleid door pianist Paul al raspend louche cafécovers zong. Groot is dan ook de verrassing wanneer Genderful opent met spacy synthesizers! Wallfisch heeft zich ditmaal uitgeleefd in de arrangementen én in eigen materiaal. Dat pakt in die vreemde opener “”Tomorrow Will Be” nog goed uit. Little Annie zingt niet, ze ‘ramblet’ aan een stuk surrealistisch door, waarbij ook de ultieme plek voor dit soort liedjes langskomt; Coney Island. Ze lijkt zo Lou Reed of Van Morrison wel. ‘Tomorrow will be choreographed by Bob Fosse’. De rest van het album blijkt dit begin echter een blessing in disguise. Het lijkt wel alsof Annie gevangen is genomen door die parlando-stijl. De indruk ontstaat dat ze helemaal niet meer zingt. Soepele zanglijnen verzinnen is nog niet zo eenvoudig. Eigenlijk zijn er maar twee andere goede liedjes. “Suitcase Full Of Secrets” heeft de melancholie van Lambchop, in een arrangement met strijkers en bescheiden, maar soulvolle gitaar. Richting het eind van het album duiken we als vanouds terug de kroeg in met het aan Closing Time van Tom Waits herinnerende “Carried Away”. ‘How wonderful you must’ve been before you got broken.’ Ook het arrangement is op amusante wijze kapot gemaakt, met drums en gitaren die totaal ergens anders lijken opgenomen. Het werkt toch. Dat geldt niet voor de meeste andere liedjes, waar de pianomelodieën vervelen en Annie wat vermoeiend wordt. “Cutesy Bootsies” moet een soort Randy Newman-satire zijn, over vervelende rijkeluiskindjes op vakantie in verre landen. Maar het is Annie die irriteert als oude zeurkous. Jammer.
mij=Southern