Ik probeer altijd om recensies op tijd af te krijgen vóórdat een band in Nederland toert. Met Little Dragon ben ik helaas net te laat. Deze week stonden ze in TivoliVredenburg, het Paard, en Paradiso en dat is ook niet voor niets: de band heeft net twee platen uit. Hun vorige platenmaatschappij heeft een ‘best-of’-compilatie gemaakt en praktisch tegelijkertijd verscheen een nieuwe plaat. Maar ehm, je hebt niet heel veel gemist…
Rond 2009 hoorde Little Dragon in het synthpop-met-zangeres-rijtje met La Roux, Little Boots, Ladyhawke en Metric. De pech was destijds al een beetje dat al die artiesten wel aardige singles hadden, maar dat hun rond dezelfde tijd uitgebrachte albums niet echt aansloegen. Dat gold dubbel voor Little Dragon, dat destijds al een album uit had (hun debuutplaat Little Dragon is uit 2007) en ook toen het minst opviel tussen die andere zangeressen. De Zweedse band met Yukimi Nagano achter de microfoon is volgens hun last.fm vooral populair met de songs “Ritual Union” en afsluiter “Twice”. Ik zal maar eerlijk bekennen dat ik er geen zak aan vind, allebei die songs niet. En dat zijn dan inderdaad nog de minst slechte songs van de plaat. De rest van deze ‘best-of’ is al helemaal een lange zit. Neem nou een (vroege) song als “Test”. De zang is eentonig en slap, dat gepiel op de synthesizer bestaat praktisch uit één akkoord, tussendoor wordt wat geklooid met percussie en trompetjes… en het gaat he-le-maal nergens heen. Het is niet dansbaar, het is stomvervelend om naar te luisteren… Ik word er echt volledig kriegel van. En het gaat maar door, dat lijzige gereutel. Het lijkt wel alsof er wat willekeurige muziek om de meest dramatische R&B-badkamerzanglijntjes van Nagano zijn heengezet, en dat aan dat euvel lijden veel van de latere songs ook. Enkel dankzij de remixes is Little Dragon nog enigszins uitstaanbaar, en zelfs daarin is soms veel aan de zang veranderd of zelfs bijna weggelaten. Tja.
Van de nieuwe plaat Nabuma Rubberband (die naam snap ik nog steeds niet) zijn de hitsingle “Klapp Klapp” (lekkere bass!) en “Pretty Girls” (lijkt op…) populair. Recent verscheen bovendien de video bij “Underbart”. Ik moet zeggen dat de band qua sound een grote vooruitgang boekt op deze plaat: het suffe keyboardje heeft eindelijk plaatsgemaakt voor een full-on-synthpop-sound zoals La Roux die ook heeft. In een song als “Cat Rider” krijgt de hoge zang van Nagano nu eindelijk een lekker lage tegenhanger. “Paris” is een wederom Robyn-achtige uptempo song, die ook ongetwijfeld dansers zal lokken. “Killing Me” is door zijn ritme en productie verfrissend, maar ook hier weer kan de zang van Nagano me totaal niet bekoren. Echt, het gaat nog eens gebeuren dat Little Dragon een geluidje bedenkt dat met Ariana Grande een wereldhit zou betekenen maar dankzij Yukimi Nagano volkomen onbekend blijft. Waar is die passie, waar blijft de funk? Die draak in Little Dragon is geen beetje klein, hij is microscopisch. Er ligt een dikke deken van saaiheid over deze band. Anderen omschrijven het als ‘afstandelijk’ of ‘klinisch’. Naar eigen zeggen is Little Dragon fan van FKA Twigs en Future Islands, maar dan waarschijnlijk ook precies om andere redenen dan ik.
mij=Peacefrog & Seven Four / Republic