Nietsvermoedend nipte ik aan mijn allereerste prosecco van dit jaar. Gezeten op het lang gewenste zonovergoten terras had ik in de verte het geluid van de aankomende fanfarestoet reeds opgemerkt. Het had echter nog geen reactie in mij losgemaakt. Hooguit een lichte vorm van irritatie. Ik geef er niet veel om, fanfares. Opgeklopte joligheid met schel en veelal vals kopergeschal. Hoe kon ik weten dat alles zou veranderen op het moment dat ik háár zag, de kleine majorette die parmantig de stoet vooruit gelopen was? Een windvlaag blies een bloesemregen over het plein. De zon leek nog wat extra stralen op het schouwspel te focussen. Het koper schitterde als nooit tevoren. Vrolijke klanken weerkaatsten op de kleurrijke, pasgeverfde gevels. Zwierige ritmes daagden de volgestroomde terrassen uit om een vreugdevolle dans te maken. Ouders sloegen verrukt de handen ineen bij de aanblik van hun kinderen die rondom de kleine majorette dansten en haar met blozende rode konen toezongen. Bedwelmd door een roes van lentekriebels keek ik toe hoe ze haar baton richting hemel wierp. Draaiend hoog boven de menigte. Tot boven de boomtoppen. Boven de roodgepande daken. Steeds hoger en hoger. Alsof ze de zon wilde raken. Ik was op slag verliefd.
mij=Sweden / Import
2 reacties