Het rare aan deze cd begint al bij de bandnaam en de titel. Little Scream en The Golden Record. Is het eerste nu gewoon fluisteren of een korte gil? Het tweede is wel heel erg op de zaken vooruit lopen. En volkomen onmogelijk. Want Canadese Fraulein Laurel Sprengelmeyer levert met haar debuutplaat een album af dat zelfs na schier oneindig draaien zich lastig laat doorgronden. Voorbeeldje? Neem bijvoorbeeld “Boatman”. Dat begint als een sierlijk nummer met piano en strijkers waarop een prima ballerina gracieus zou kunnen dansen, maar na een tiental seconden komt er ineens een grommend monster uit het niets opduiken dat na een uitbarsting weer poeslief verder gaat. Wat wil ze nou, denk ik dan. Die stemmingswisselingen in de muziek van Little Scream intrigeren. Zo lijkt “Guyegaros” een Amerikaanse spookdorp waar de bevolking al tijden geleden vertrokken is en Laurel nu om schimmige redenen op haar plek lijkt. Terwijl de plaat door haar feeërieke begin met “The Lamb” The Golden Record in eerste instantie hele andere verwachtingen schept. Die worden met het weerbarstige “Cannons” dat er op volgt al snel van de tafel geveegd. De leden van The National en Arcade Fire, die Sprengelmeyer een handje helpen bij haar debuutplaat, hadden goed gezien dat we hier niet te maken hebben met zo maar een meisje met gitaar, maar met een groot talent die uitstekend weet hoe ze met boeiende (uit d’r duim gezogen) verhalen haar publiek vermaken kan.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent
4 reacties