Echt!? Dat was mijn reactie toen ik zag dat het nieuwe album van Live mijn kant opkwam. De getormenteerde indie van die band had me echt nog nooit getrokken. De opschorting van werkzaamheden in 2009 ging min of meer langs me heen, maar – ik geef het toe – het leedvermaak mijnerzijds was niet gering toen zanger Ed Kowalczyk er ook nog eens uitgeknikkerd werd omdat hij zichzelf al een tijdje meer geld bleek toe te eigenen dan de rest van de band. Dat zette die betrokken teksten toch in een iets ander daglicht. Een paar jaar later gingen de overgebleven leden toch samen door, met de nieuwe zanger Chris Shinn. U begrijpt: dat was geheel aan mij voorbij gegaan. Maar goed, Ed Przewalski is er al een tijdje uit, dus laat ik de band en de nieuwe zanger het voordeel van de twijfel geven. Kies je op zo’n moment voor een ongeveer hetzelfde klinkende zanger of ga je een hele andere kant op? Live heeft voor het eerste gekozen, zij het dat ik Shinn de dramatiek iets minder kitscherig vind aanzetten. Puntje voor Shinn. Muzikaal en qua zanglijnen is er niet zo heel veel veranderd. Het zijn nog steeds typisch Amerikaanse popliedjes op volume met een héél voorzichtig grungy randje. Net zoals bij de zang is het echter een stuk minder zwaar aangezet en dat maakt het een aangenaam album om naar te luisteren. De term aangenaam is bewust gekozen, want enorme uitschieters zitten er niet tussen. Ook hebben ze zich voor mijn gevoel nogal ingehouden, waar zo nu en dan een lekkere wilde passage het net dat beetje extra zou geven. Gevolg is dat het allemaal wat meer doorkabbelt dan mij lief is. Maar iets zegt me dat de doorsnee Live-luisteraar dat heel wat makkelijker te verteren zal vinden dan ik. No way dat Live hiermee (weer) groot gaat doorbreken, maar wie al twintig jaar naar Live luistert kan The Turn blind aanschaffen.
mij=Think Loud