Opener “De trein rolt verder” dendert je huiskamer in en eigenlijk weet je het dan al: deze Lohuesplaat is stukken vrolijker dan voorganger Ja Boeh. Dat heeft alles te maken met de veelheid aan stijlen. Ja Boeh stond vol met vette blues met stevige overstuurde gitaren, hier is het gitaargeluid vaak iets naar de achtergrond verplaatst ten faveure van blazers – onder wie de duidelijk herkenbare Candy Dulfer. Maar meest van al zijn het de ritmes die Grip speelser maken. Van de boogie woogie in “De trein rolt verder”, Mardi Gras á la Little Feat in “New Orleans” tot de zydeco in “Zydeco”, de variatie is veel groter dan bij de vorige gelegenheid. Is de blues dan helemaal verdwenen? Welnee, er wordt ook flink op los gebluest, bijvoorbeeld in het acht minuten durende “Boggel in ‘t rad”. En hoe! Wat in vergelijking met de vorige plaat ook is gebleven, is het gevoel. Lohues en zijn mannen zijn niet de muziek uit het zuiden van de VS aan het naspelen, ze laten zich door de muziek meevoeren. De veertien nummers zijn in vier dagen opgenomen. Aan wat kleine oneffenheden is dat ook te horen, maar het geeft deze opnamen alleen maar extra cachet. Deze muziek hóórt niet netjes en gladjes te zijn, deze muziek moet zichzelf schrijven tijdens het spelen. Lohues en consorten hebben dat goed begrepen. Maar dat is ook wel duidelijk als je Lohues zijn eigen Crossroads hoort zingen, “De duvel het grip op mij” in het titelnummer…
De eerste oplage bevat een dvd met de NPS-documentaire “Hoogste tied
veur de blues” van Paul Ruven over Lohues’ eerste reis naar de VS.
mij=Greytown / PIAS
Het schijfje is inmiddels onderweg naar huize Slagers…
Je weet het enthousiast te brengen, misschien mijn vooroordeel toch maar eens opschuiven en luisteren.
Ronald: lijkt me een goed plan. 🙂
@Prikkie: het draait en draait en draait, je hebt niets teveel gezegd.
Geniale blues-cd. Mag niet missen bij de echte bluesliefhebber.
Wat is dat dan voor een vooroordeel, Slagers?
15 0oktober 2005:
Gisteraovend in Groll’;
de cirkel was rond: Lohues en zien Blues moaten speul’n in Hofsteenge in Groll’;
de nederlandse bakermat van de blues. Het drenthse dorp Grolloo, waar een bluesmuzikant zelfs een standbeeld heeft, kookte, swingde stampte en zong uut volle drenthse borst mee met Lohues en zijn Louisiana Bluesclub.
Full circle want halverwege het optreden betreden die man van dat standbeeld, natuurlijk niemand minder dan legende Harry “Cuby” Muskee en een paar van zijn bandleden het kleine podium en speelden en jamden samen met de Bluesclub een tweetal Cuby and the Blizzards classics.
Vooral Just for fun krijgt een up tempo Bluesclub behandeling. Zelden een band gezien die met zoveel speelplezier bezig is; zelfs britse en canadese vrienden die mee waren hadden dikke pret.
Het mooie van Grip is dat het livegevoel op de plaat zo goed overkomt; juist dat ongepolijste niet overgeproduceerde en het speelplezier is het wat de muziek van de LBC zo uniek maakt. Ooit een lachende Muskee gezien? Gisteraovend in Groll’wel dus.Net als iedereen; de band en Daniel voorop.
Nog twee weken dan stoppen ze er mee; Daniel Lohues gaat daarna een theatertour doen, dus als je ze nog nooit live hebt gezien; grijp je kans.