Ik geef het ruiterlijk toe, met een klein vleugje schaamte: ik heb wel eens paddos genomen. Geen grote hoeveelheden en niet al te vaak, maar gewoon een paar keer met wat goede vrienden. Het hallucinerende stofje in die dingen had niet alleen zijn effect op mijn gezichtsvermogen – de kamer zat ineens vol met kabouters en bewegende meubelen – maar ook mijn gehoor ontdekte nieuwe dimensies in muziek waarvan ik dacht deze volledig doorgrond te hebben. Vreemd genoeg waren het nu juist niet de psychedelische riedels die mij het meeste beroerden maar het waren vooral de bijna mechanische en steeds repeterende geluiden van bands als Neurosis die mij volledig wisten te absorberen. Nog steeds, wanneer ik een van die platen opzet, word ik geboeid door de kunst om met zoveel herrie, die schijnbaar achteloos gemaakt wordt, zoveel gevoelens op te roepen. Het Zweedse Lolita Stasi beheerst dit ook. Bij beluistering zie ik donkere fabriekshallen voor me waar grote machines dag en nacht doorstomen en nooit zonder reden van hun vaste patroon afraken. Gedisciplineerd draaien de tandwielen en motoren. Niet voor niets werd het laatste album vernoemd naar het deprimerend grijze Ruhrgebied: de wereld van Lolita Stasi is hard en troosteloos. Een schitterende plaat is het geworden, vol met gepassioneerde en loeistrakke hardcore die het midden weet te vinden tussen de vette gitaren van Rammstein en de luisterervaring van het eerder genoemde Neurosis. Die paddos heb ik al een flinke tijd niet meer genomen maar mocht ik binnenkort weer eens zin hebben in een trip van een minuut of veertig, dan zet ik simpelweg deze plaat op.
mij=Code:Breaker / Suburban
Niks voor te schamen! Heb het ook meerdere malen gedaan en wat dat doet met je muziekervaring is niet te evenaren!