Oké dan: dag 2 van London Calling gaat los in een verrassend vroeg geopende Paradiso!
Ik sta in een door rookmachines gevulde kleine zaal waar Flashguns de boel aftrapt wederom zonder enige voorwoord of aankondiging. Niet erg, want deze piepjonge band heeft een fors geluid dat makkelijk de zaal vult. Mijn geheugen graaft bands als vroege Smiths, U2, zelfs New Model Army op. De beweeglijke zanger/gitarist Samuel doet qua houding denken aan Joe Cocker met een gitaar in zijn handen, en de band heeft meteen al aansluiting met de zaal waar verscheidene mensen uit hun dak gaan. Flashguns zet een bijzonder goede start neer voor vandaag.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Temper Trap is hele andere kost. De groep staat terecht in de grote zaal, maar hoe goed deze band past in een festival als London Calling mag je zelf bedenken. Eerst weet ik niet zo goed wat ik van deze Australische band moet vinden, en ik ben daar niet alleen in. De band is superstrak; aan de kwaliteit ligt het zeker niet. Ik vind dat deze jongens beter tot hun recht komen in iets als een filmsoundtrack, of op een goed opgenomen cd om thuis op een nette stereo eens met aandacht te beluisteren.
Omdat ik Temper Trap helemaal afgeluisterd heb ben ik te laat om Grampall Jookabox te kunnen meemaken. Gelukkig is 3voor12 bezig met filmen zodat ik op het grote scherm beneden kan kijken, wat de pijn een beetje verzacht. Overigens, het is een grote plus dat de camera's meedraaien want dit draait vaak uit op een behoorlijk betere verlichting op de podia. Maarja, te laat dus. Paradiso is ook een behoorlijk stuk voller dan dag 1 en daardoor duurt het langer om tussen de zalen te bewegen. De kleine zaal zal een aantal keer zo vol zijn, soms kan er echt niemand meer bij.
Joy Formidable stond op mijn lijst van Leuke Bandjes vanwege het internetaanbod aan clips maar ik vind de band live een trage bende. Ook de rest van de grote zaal heeft een afwachtende houding aangenomen, al dan niet uit onbekendheid. De band werkt hard om er een behoorlijke show van te maken, maar het lukt niet om het publiek mee te krijgen. Ik neem me voor om een cd te bemachtigen, want thuis zal het beter luisteren zijn.
Marina and the Diamonds komt ook uit mijn verplichte kost-lijst, en deze maakt het wél helemaal waar. De erg leuke frontvrouw bezit een dijk van een stem en wint mij voor zich door na een technisch probleem “Are you ready, Diamonds?” aan de medeleden te vragen. Marina kan het naar mijn mening prima alleen doen -ze staat ook als solo in de boeken – maar de toegevoegde waarde van de band is zeker duidelijk. Helaas vertrek ik tijdens “Obsessions”, maar niet voordat ik de geweldige tekst nog op me in heb kunnen laten werken.
Paradiso's grote zaal is van voor tot achter volgepakt als DananananAkaroyd zes man sterk en hypervrolijk het podium op rent. Het Engels/Schots van de band is zo vlot en de grappen volgen elkaar zo snel op dat ik vrees dat de meesten in de zaal het niet kunnen volgen, terwijl ik zelf als halve Schot dubbel lig van het superbijdehand geouwehoer dat de zaal ingeschoten wordt. Deze mensen hebben een missie, en dat is Paradiso te laten exploderen. Daar beginnen ze vol overgave aan. Binnen de kortste tijd komt de mosh/dance-pit tot over halverwege de zaal in, en de energie in het poppy ADD-geweld van de jonge Glaswegians spat aan alle kanten tegen de crowdsurfers aan, waarbij vervolgens tijdens een dancebeat de hele band het publiek binnenvalt om even mee te dansen. De Dans draaien hierna het gas echt helemaal open, met nog meer muzikaal geweld, topless zangers en een ongelooflijk beuken op het dubbele drumstel. Het publiek gaat helemaal los, en neemt tijdens het laatste nummer nog even het podium in. Zelfs daarop wordt gecrowdsurft. Dit ongelooflijke optreden komt met een knal binnen als Leukste Van Dag 2 en waarschijnlijk het beste van London Calling, tenzij er nog iets heel bijzonder spectaculairs gebeurt.
The XX sla ik even over, en heb daar onmiddellijk spijt van. Wat ik meekrijg vanaf waar ik uit sta te puffen is precies in mijn straat, een zwaarmoedig geluid waarin bands als The National of Tindersticks doorklinken. Van zulks kan ik zeker genieten, maar ik blijf echt staan want de Noisettes gaan zo losbarsten en de grote zaal is al vol. Ik verwacht een band die Danananananakroyd even gaat laten zien hoe het dan écht moet, maar dat blijft uit in een enigszins vlak optreden met als topper “Don't Upset The Rhythm” waar hier en daar mensen voor uit hun dak gaan. De energie op het podium is er zeker naar, maar ik voel het niet doorkomen en het is ook niet leuk om een superoptreden te moeten opvolgen. Je kunt je afvragen of Noisettes wel op London Calling hadden moeten staan. De band heeft al erg veel van zich laten horen, en in dit slot had ook iemand anders kunnen staan die de mogelijkheid meer had kunnen benutten.
De uitstekende sfeer die ik de hele dag al genietend opneem is nog volop aanwezig, ook al staan we als sardientjes in de kleine zaal gepakt, wanneer het zes man sterke Fanfarlo inzet. Ik moet gelijk denken aan Seabear, en net als bij Seabear moet je er wel even voor gaan staan luisteren. Dat verdient deze band wel met hun mooie liedjes en kunstig instrumentgebruik. Ik trek het echter niet om lang te blijven, want ik ben nog altijd hyper van het geweldige optreden van Dananana…je weet wel, dus ik vertrek om wat cd's te scoren. Hierna volgt een kleine verrassing in de grote zaal waar Fanfarlo op het scherm nog te kijken valt, waarbij de soundcheck van Delphic verrassend mooi erdoorheen klinkt. Het lijkt ook alsof de latende en komende band ook naar elkaar groeien, want het laatste nummer boven is verrassend dansbaar.
Delphic is vervangend geprogrammeerd voor Little Boots, en waar ik het betreur dat die laatste band er niet bij is, vind ik het geweldig dat ik een tweede kans krijg om Delphic te zien omdat ik gisteren al vertrokken was voor het programmaslot arriveerde. Het is alsof ik in een terugstap maak in de tijd want het is zeker waar dat de mensen nu op het podium een New Order zijn van nú, Paradiso is een tijdmachine naar een Hacienda van weleer. Om contrast te geven, Filthy Dukes is London anno nu, Delphic is Man(Mad)chester anno 1990.