En zo brak alweer de tweede dag van London Calling 2009 aan. Een dag waarvan ik de kop en de staart zou gaan missen. De kop vanwege te laat, de staart vanwege te moe. Ik kan dus niks zinnigs zeggen over de optredens van opener Four Dead In Ohio en afsluiter MPHO
Mij=Door: Blink. Foto's: Awarnach
Mijn avond begint met een gezellig keuvelende Beth Jeans Houghton in de bovenzaal. Getooid met enorme suikerspin en een naar eigen zeggen veel te kort rokje weet de zangeres uit Newcastle al snel de harten van aanwezigen te winnen. Ze stuntelt en giechelt en komt ontwapenend over. De muziek is leuk, speels maar heeft ook een zekere lijzigheid. De onhandigheid van het geheel wordt nog verder versterkt wanneer er een extra zangeres op het podium komt staan die met een tekstboekje voor haar neus een liedje meezingt. Een licht en rommelig begin van de avond.
Dan de trap af op weg naar het serieuzere werk, van The Boxer Rebellion. In de recensie van hun album vergeleek ik de band met Coldplay, maar die woorden moet ik na het optreden op London Calling terugnemen. The Boxer Rebellion leek meer een poging tot Editors, maar dan zonder de liedjes en de hooks. De nummers zijn te langgerekt en te veel afhankelijk van een sfeer die maar niet wil komen. Alleen in een rustig nieuw nummer weet de zanger iets van magie op het podium te creëren. Verder is het toch vooral een beetje saai en monotoon. Het is zelfs zo saai dat ik mezelf er tijdens het optreden op betrap vooral bezig te zijn met de vraag of alle gloeilampen onder het balkon van Paradiso nou vervangen zullen worden door spaarlampen. Wat een klus!
Ook saai vind ik Kid Harpoon, al denken de drie rijen zwijmelende meisjes vooraan het podium daar heel anders over. Zijn aantrekkingskracht ontgaat me compleet. Ik zie alleen maar een druk mannetje die geen moment stil kan staan en met zijn Spaanse gitaar het ene na het andere middelmatige liedje speelt. Ik word er alleen maar zenuwachtig van, dus besluit ik na vier nummers alvast de grote zaal op te zoeken in afwachting van grote belofte Wild Beasts. Het valt me op dat er de tweede dag van London Calling in de zaal een nogal ingekakt sfeertje hangt. De opwinding van de openingsavond lijkt weg.
Gelukkig zorgen Wild Beasts wel voor de nodige opwinding. Vanaf de eerste tonen lijkt het publiek vooral ademloos naar de band te kijken. Het geluid van Wild Beasts is dan ook heel bijzonder. De meeste nummers hebben een soort lome groove die een perfecte combinatie vormt met de bijzondere falsetstem van zanger Hayden Thorpe. De naam Wild Beasts is niet slecht gekozen, want in diverse nummers zijn toch een soort oerwoudkreten te bespeuren, die ook door diverse mensen in het publiek worden meegezongen. De band zorgt vooral voor bewondering en verbazing en dat is op een festival met zoveel bands toch een flinke prestatie. Uniek hoogtepunt van dag twee tot dusver.
Het lijkt wel alsof de falset helemaal in is, want ook de zanger van het New Yorkse Violens kan er wat van. Het lijkt alleen alsof de band wat onwennig op het podium staat en het optreden slaat dan ook absoluut niet aan. Als de zanger op een gegeven moment aankondigt 'een cadeautje' voor het publiek te hebben en vervolgens alleen maar een reclameflyer uitdeelt met informatie over hun website, lijken de aanwezigen het gehad te hebben met de band. De zaal loopt snel leeg.
Zelf besluit ik eens een poging te wagen om een concert vanaf het eerste balkon te aanschouwen. Ik krijg het gevoel dat ik er niet helemaal bij ben op die hoogte en Bombay Bicycle Club kan dat gevoel niet wegnemen. Het optreden van de band begint al vanwege technische problemen zonder zang en blijft rommelig. Ze lijken live vooral een kruising tussen de Arctic Monkeys en My Bloody Valentine, maar dan zonder de strakheid van de eerste of de impact van de tweede. Wel krijgen ze in ieder geval de voorste rijen van de zaal een beetje in beweging.
Terug naar de kleine zaal dan maar weer voor het optreden van Grammatics, een band die net als hun vrienden van Wild Beasts uit Leeds komt. Het is opvallend dat ook deze zanger weer over een falsetstem beschikt. Net als Wild Beasts zijn ook Grammatics een excentriek stel. De zanger heeft een soort blauwe stofjas aan en zingt bijzonder theatraal met wijd open mond, vooral tijdens het sterke nummer “Murderer”. De bassist slaat nog wel even de plank mis door tussen twee nummers door een regel uit Jacques Brel's “Amsterdam” te zingen en vervolgens te vragen of iemand Jacques Brel kent. Lege blikken vanuit het publiek vallen hem ten deel. Erg leuk optreden verder, al zakt de zanger na nog geen half uur op zijn knieën op het podium om even uit te rusten.
Een heel wat betere conditie heeft Jack Peñate, die even later de grote zaal aan het springen krijgt. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en hij bespeelt het publiek heel goed. Er wordt gecrowdsurft, Peñate springt zelf halverwege het publiek in en het optreden eindigt met een massale stage invasion. Een groter contrast met de houterige set van Esser van de avond ervoor is bijna niet denkbaar. Fantastisch en zeer geslaagd optreden van een rasentertainer.
Toch begint de vermoeidheid bij het publiek nu redelijk toe te slaan en velen zakken lusteloos in de stoelen op de balkons. Voor Pyramidd kunnen nog maar weinigen de energie opbrengen en het verkleedpartijtje van de band komt ook op mij dodelijk vermoeiend over. Mannen in jurkjes die gebogen over hun instrumenten een chaotische bak herrie maken. Zoals Geer zou zeggen: 'Ik heb er de kracht niet meer voor.' Op zich niks mis met de muziek van de band, maar typisch geval van wrong place, wrong time.
Ook de leden van The Phenomenal Handclap Band lijken in een verkeerde tijd te zitten. Ze lijken rechtstreeks uit de cast van Hair te zijn gestapt en ik verwacht dan ook eerder Age of Aquarius te horen dan de electrorock waarmee de band probeert een halfvol Paradiso aan het dansen te krijgen. Het lukt ze maar ten dele. Met het zweet van Jack Peñate nog op de rug vinden de meeste bezoekers het wel mooi geweest. Ik krijg dan ook de indruk dat er op het podium meer plezier aan het optreden wordt beleefd dan ervoor. Als op een gegeven moment zelfs een koebel op het podium verschijnt, besluit ik deze veredelde bruiloftsband vaarwel te zeggen.
En dus ook deze editie van London Calling. Het was leuk, het was veel en mijn persoonlijke hoogtepunten waren A Place to Bury Strangers en Little Death, beide bands niet (oorspronkelijk) uit Londen of zelfs Engeland. Maar ach, what's in a name…