Afgelopen weekeinde organiseerde London Calling London Calling Outdoor, of London Calling Loves Concerto zoals het op het affiche stond, in de Tolhuistuin in Amsterdam. Dit feestje werd georganiseerd ter ere van het 60 jarig bestaan van Amsterdams beroemdste platenzaak Concerto. En waarom dat onder de vlag van London Calling gebeurde, aangezien er minstens zoveel Nederlandse als Scandinavische acts op het affiche stonden, is mij niet helemaal duidelijk. Maar een kniesoor die zich daar druk om maakt. Want een fijn affiche was het. En hoewel de temperatuur afgelopen weekeinde nauwelijks boven de twintig graden uitkwam waren de weergoden het festival ook gunstig gezind. Waardoor het ook goed toeven was bij de bands die in de tuin speelden. En hoewel hoewel oudgedienden Bettie Serveert (op zaterdag) en The Undertones (op zondag) de onbetwiste grote namen waren die het publiek moesten trekken blonk het festival vooral uit in knisperende nieuwe en vernieuwende indiepop en rock.
mij=Door Theo en André
The Mysterons
De piepjonge Amsterdamse band The Mysterons mag op zaterdag aftrappen op het hoofdpodium. Deze band rond de oogverblindende hippiemeisje Josephine van Schaik en de van de band PAUW bekende gitarist Brian Pots, maakt sixties-pop-met-psychedelisch-randje. De muziek luistert erg lekker weg op deze vroege zaterdagmiddag maar begint op den duur toch een beetje eenvormig te klinken. Desondanks weet het Amsterdamse vijftal een overtuigende set neer te zetten.
Ball Park Music
Een klein minpuntje van de programmering is dat er tijdens de bands op het buitenpodium geen acts geprogrammeerd staan in het Tolhuistuin-paviljoen (een kleine overlap daargelaten). Terwijl je op het moment dat er binnen bands optreden je ineens keuze hebt tussen maar liefst drie of vier optredens in de diverse zalen in het Tolhuistuin-paviljoen. Keuzestress alom dus. Wij kiezen nu als tweede act voor vandaag het Australisch-Nieuw-Zeelandse Ball Park Music. Een band die aangenaam rockende powerpop maakt en nog het meest doet denken aan het Belgische Balthazar. Maar die associatie kan ook komen door de podium uitstraling van deze fris ogende dame en heren.
The Griswolds
The Griswolds weten op het buitenpodium met hun electropop met Caribische invloeden vervolgens niet echt een blijvende indruk te maken. Maar dat komt ongetwijfeld omdat ik niet zoveel op heb met hun blije zomerpop. Het wekt mij de indruk dat ‘s middags voor op buitenpodium gekozen is voor blije niets aan de hand muziek en dat je voor de spannendere acts in het Tolhuistuin-paviljoen moet zijn.
PAUW
Spannend is in ieder geval zeker een begrip dat geldt voor PAUW. Deze mannen zijn dit voorjaar – en ongetwijfeld ook komende zomer – niet te vermijden op festivals. Het maakt hun diep in jaren zestig-psychedelica gedrenkte rock er niet minder sensationeel om. Toen ze nog als trio speelden heb ik ze als support act al eens, de toch ook niet kinderachtige live act, Elephant Stone het nakijken zien geven. Sinds die tijd is de inmiddels tot viertal uitgebreide band alleen nog maar gegroeid. Overtuigen doen ze even achteloos als virtuoos.
Kill It Kid
Tegelijkertijd met PAUW staat het Britse Kill It Kid in de met gekleurde lampjes versierde Noordzaal. “It feels like playing a highschool reunion-gig”, grapt de rauwhese zanger Chris Turpin. De band klinkt met hun gruizige bluesrock met zowel een zanger als zangeres in de gelederen als de evenknie van het eveneens uit Engeland afkomstige Band Of Skulls. Ze onderscheiden zich door de toevoeging van het lekker losse toetsenwerk van blikvangster Stephanie Ward. Al met al zetten ze een puike, zeer genietbare set neer. Misschien mogen ze wat meer vertrouwen hebben in hun eigen materiaal, want drie covers in een set van amper drie kwartier is best veel.
Hudson Taylor
Mijn eerdere vermoeden dat de programmering op het buitenpodium ‘s middags toch wat veilig is wordt bevestigd door Hudson Taylor. Zijn song Butterflies doet zelfs een beetje denken aan Racoon. Niks mis mee, en het luistert lekker weg. Maar een beetje braaf is het allemaal wel.
Cut_
Gelukkig gebeuren er binnen in het paviljoen spannendere dingen bijvoorbeeld CUT_ (spreek uit: CUT-underscore). Bij dit elektronica duo wil ik bij het eerste nummer nog rechtsomkeer maken maar al bij tweede nummer “Tactics” word ik geïntrigeerd door hun prikkelende sound. En ook de spaarzame licht effecten zorgen ervoor dat ik geboeid blijf kijken. Vooralsnog een van de spannendste optreden van vandaag.
Talisco
Talisco maakt niets aan de hand zomerpop. Maar of u recensent druk was de inwendige mens te verzorgen, of dat het gewoon helemaal geen indruk gemaakt heeft dat weet ik niet. Ik gok een combinatie van beide.
Klangstof
Na het optreden van Talisco is het de beurt aan Koen van de Wardt die samen met zijn twee Moss-companen en Wubbo Siegers de band Klangstof vormt. Daar waar Moss zich duidelijk als indierock act profileert is dit zijproject van Van de Wardt duidelijk meer elektronisch georiënteerd. De muzikale zeggingskracht van een Moss is nog niet helemaal daar, maar de band weet met hun vintage synths een fijn donker sfeertje neer te zetten. Erg dapper maar ook onverstandig dat Klangstof zich durft te wagen aan een cover van “The Rip” van Portishead. Zonder die onevenaarbare stem van Beth Gibbons is dat namelijk onbegonnen werk.
Jake Isaak
Van Jake Isaak pikken we ook maar een klein gedeelte mee. Maar deze Brit weet meer indruk te maken dan zijn voorgangers op het buitenpodium. Vooral de warme soulvolle vocalen zijn deze folkpop-man’s belangrijkste troef.
Aurora
Het avondprogramma van London Calling Loves Concerto wordt vanavond gedomineerd door sterke vrouwen. Als eerste mag de piepjonge Noorse Aurora laten horen waarom iedereen afgelopen editie van Eurosonic zo lyrisch over haar was. Met haar sound laveert ze tussen electopop en ingetogen akoestische folk. Op de sterke set valt weinig af te dingen. En zelfs de grootste criticaster weet ze met haar ietwat stuntelige maar daarom niet minder charmante podium presentatie voor zich te winnen. Denk bij Aurora aan een kruising tussen Kate Bush en Joni Mitchell. Zeker een dame om in de gaten te blijven houden.
Nadine Shah
Na powermeisje Aurora is het de beurt aan Nadine Shah, de Britse met Pakistaans-Noorse roots. In zwart gehuld en met een streng knotje oogt ze op het eerste gezicht als een strenge meesteres. Maar haar betoverende glimlach, die verraadt dat ze duidelijk in haar nopjes is met dit optreden, is allesbehalve streng. De vergelijkingen met Nick Cave en PJ Harvey zijn al veelvuldig gemaakt in het geval van Shah. Haar muziek is echter iets gestileerder en met haar mooie warm-sonore stemgeluid doet ze me ook een beetje denken aan eighties icoon Tanita Tikaram. Een gloedvol optreden. Meer van dit soort powervrouwen graag.
Broeder Dieleman
Broeder Dieleman is de veel gehypte naam. Met zijn gereformeerde meerstemmige dialectfolk weet hij zeker te imponeren. Maar nadat ik een paar nummers gezien heb in de IJ-zaal van het Tolhuistuin-paviljoen wordt het me toch allemaal te eenvormig. Tijd om te verkassen naar de de Tuinzaal waar Kevin Morby op datzelfde moment speelt.
Kevin Morby
De Amerikaan Kevin Morby weet met een lekker zeurend orgeltje, zijn nasale stem en op sixtiespop geënte liedjes langer te boeien dan de Zeeuwse broeder. Maar het het is vooral lekker wegkabbelende luisterpop.
Bettie Serveert
Aan Bettie Serveert om vanavond op het buitenpodium af te sluiten. De Amsterdammers bewezen met hun album Oh Mayhem! uit 2013 dat ze nog steeds meetellen. Met hun sterke en energieke set vanavond bewijzen ze dat live eens te meer. Carol van Dijk en haar mannen weten na bijna 25 jaar nog steeds te overtuigen met een enthousiasme alsof het voor hun gisteren allemaal begonnen is… Maar vandaag is dat misschien ook écht een beetje zo. Want speciaal voor het zestigjarig bestaan van Concerto, op wiens feestje ze vandaag spelen, brachten ze debuut Palomine uit in een gelimiteerde en genummerde oplage van rood doorzichtig vinyl. Een must have voor de die-hardfans!
Kate Boy
Na het feestje van Bettie kan er worden doorgedanst bij de hitgevoelige electropop van Kate Boy. Voor deze twee Zweden en hun energieke Australische frontdame Kate Akhurst is het wederom een koud kunstje om de aanwezigen in beweging te krijgen. Het zijn niet voor niets graag geziene gasten op London Calling. Dat hebben ze reeds twee jaar geleden tijdens de voorloper van deze buiteneditie en vorig jaar nog in Paradiso bewezen. Gedost in op elkaar afgestemde zwarte outfits en kenmerkende zwarte caps zorgen Kate en haar kompanen met hun fijne meeblèr-refreinen en uiterst dansbare beats ervoor dat het een prettig wederzien is. Nu maar eens rap dat langverwachte debuutalbum uitbrengen!