Over het algemeen vind ik het reviewen van post-rockplaten bepaald geen straf, aangezien er in feite bijzonder weinig fout kan gaan bij het opnemen van een post-rock-LP: je neemt minimaal twee gitaristen, een goede drummer en bassist en spelen maar. Echt slechte releases in het genre zijn er dan ook niet. Dat geldt ook voor dit tweede album van het uit het Duitse Münster afkomstige Long Distance Calling. Maar daar staat tegenover dat Avoid The Light, om het maar eens eufemistisch te stellen, nogal een mixed bag is. In tegenstelling tot wat je zou denken, bestaat er geen Verdrag van Münster in post-rockland dat bands opdraagt nummers van minimaal zeven minuten op te nemen. De meeste post-rockjongens zijn echter lang van stof en hechten aan een zorgvuldige opbouw en apotheose, dus dan weet je het wel. Dat Long Distance Calling ook tot die categorie behoort is prima, maar op openingstrack “Apparitions” gaan de heren redelijk de mist in. De opbouw is ver te zoeken en het nummer bestaat eerder uit drie afzonderlijke songs van vier minuten die aan elkaar geplakt zijn. Zonde, omdat Long Distance Calling in “I Know You, Stanley Milgram!” en “Sundown Highway” laat horen wel degelijk te weten hoe het moet. Te vaak blijkt echter dat Long Distance Calling moeite heeft met het vasthouden van de spanningsopbouw. Schijnbaar is het nogal een opgave om vanuit het hardcoregenre, waar de Duitsers overduidelijk hun roots hebben liggen c.q. hun inspiratie vandaan halen, de overstap naar post-rock te maken. Dat komt op “Black Paper Planes” en vooral “359” pijnlijk naar voren; laatstgenoemde track is ronduit monotoon en dus saai. Wat Long Distance Calling nodig lijkt te hebben is vocalen. Jonas Renkse van Katatonia voorziet in die behoefte op “The Nearing Grave”, waarmee ook meteen de beste track van het album is genoemd. Long Distance Calling zal moeten kiezen: of meer gebruik maken van vocalen, of langer werken aan de instrumentale songs.
mij=Superball / CNR