“Heer der Paddestoelen”!? Okee, ik kan me voorstellen dat het lastig is om een originele naam te verzinnen, maar dit is een wat koddige naam als je een rockband begint. Vooral als je bedenkt dat de heren progrockers zijn, doorgaans toch niet het volkje dat het meest geneigd is tot zelfrelativering. Het werkje heet 7 Deadly Songs. Het bevat weliswaar tien songs, maar de eerste zeven gaan inderdaad over de zeven hoofdzonden. Da’s alvast een stuk serieuzer dan paddestoelen. En gelukkig blijken ze in alle opzichten allesbehalve een gimmickband. Integendeel, ze laveren ergens tussen progpop en progmetal met strak uitgevoerde songs waar Dream Theater en Rush ook niet ontevreden over zouden zijn. Dit Franse vijftal is regelmatig met allerlei breaks en solistische hoogstandjes in de weer, maar steeds in dienst van de songs. Nergens wordt dus de flow van een nummer onderbroken omdat er zo nodig weer een solo ingepropt moet worden. Gitarist Laurent James’ spel doet vaak denken aan de strakke loopjes en een-tweetjes met de toetsen van Saga‘s Ian Crichton. Zanger Julien Vallespi heeft een wat nasaal stemgeluid dat ver naar voren is gemixt, waardoor het op sommige momenten wat Amerikaans-poppy aandoet, overigens zonder dat dat afdoet aan de rocksound. Alleen de vervorming van de stem á la Cher in het eerste nummer mogen ze van mij nóóit meer doen. Jakkes! Verder is het alleen maar smullen geblazen met 7 Deadly Songs. Puntige prog die me voortdurend op het puntje van m’n stoel houdt met instrumentale hoogstandjes. Denk niet dat je steeds aan allerlei andere bands herinnerd wordt. Lord of Mushrooms heeft genoeg eigenzinnigheid en klasse om zelf een Grote Naam te worden.
mij=Lion Music / Bertus