Het was misschien wel het mooiste uur van afgelopen Lowlands. Niet per se het allermooiste optreden, maar het wel het mooiste uur, waarin alles klopte: zon, warm, publiek blij, band blij, veel glimlachen, veel lachen, hard dansen en vooral een keileuke band op het podium: Los Campesinos!. Zopas verscheen het tweede album van deze band mét uitroepteken: We Are Beautiful, We Are Doomed en ook dit album verdient een uitroepteken. Los Campesinos! is Los Campesinos! gebleven, maar dan gewoon extra goed. Dus dezelfde opgefokte indieliedjes met rauwe randjes, met dezelfde opgefokte schreeuwzang van frontman Gareth en dezelfde opgefokte xylofoon, nu telkens iets beter uitgewerkt, met een belangrijkere rol voor de meisjesstem van een van de drie vrouwen, wat meer experiment op toetsen en meer hoorbare viool dan voorheen. “You’ll need those fingers for crossing” is de Campesinos-variant op het melancholische lied: wel uptempo en onmiskenbaar dezelfde band, maar een belangrijke rol voor de viool in mineur en daarom is het enige wat je kunt doen, treurig naar buiten staren en hopen dat alles goed komt. En er staat zelfs een ‘ballad’ op het album: het laatste lied is een traag slepend toetsennummer dat (dan toch weer) overgaat in een akoestische versie van het geratel dat al eerder op de plaat te horen was. Waar ik in de vorige recensies nog enkel Love is All en Bearsuit als referenties noemde, kan de band op dit album gerust vergeleken worden met bijvoorbeeld Broken Social Scene. Alles waarom ik van deze band hou, is op dit tweede album verder uitgewerkt of beter uitgevoerd dan op het eerste album en alles wat al goed was is gebleven. We Are Beautiful, We Are Doomed verschijnt in een wereldwijde gelimiteerde release, dus wie een officiële versie (met een heleboel extra’s) wil hebben, moet snel wezen. Je kunt het altijd nog proberen bij het optreden, vanavond in de Melkweg.
mij=Wichita / V2