Het valt allemaal niet mee. Ik moet weer in een werkritme komen, maar vandaag even niet. Het is zaterdag, het is weekend. De wekker gaat echter per ongeluk af en de lijn van deze dag is uitgezet. Tegen negenen kruip ik richting koffiezetapparaat. Koffie is het tovermiddel. Vaak. En muziek. Soms. Ik zet de vers binnengekomen cd Laughter’s Fifth van Love as Laughter op, want ook het schrijven van stukjes moet weer in mijn ritme komen. Ik kruip weer terug in bed, hoor Sam Jayne nog een liedje zingen en verdwijn weer richting dromenland. Als ik bij kennis kom is het tijd voor de koffie. De cd blijkt zo ongeveer afgelopen te zijn en ik start deze nog maar een keer. In bed geniet ik van de koffie, de krant die ik meeneem en de muziek die klinkt. Langzaam zou ik toch echt bij kennis moeten komen. Dit is echter niet het geval. Love as Laughter doet met haar liedjes met referenties naar de oude Tom Petty, Bright Eyes, Neil Young, Pavement en The Velvet Underground verwoede pogingen. De liedjes zijn veelal ingetogen, soms rockt de gitaar, soms pingelt de Casio en vaak wordt de ellende uitgeschreeuwd. Ik vind het allemaal goed, ik drink koffie, ik lees de krant en leg dan mijn hoofd weer neer. Ik glimlach. Klaas Vaak roept mij weer.Een recensie schrijven doe ik vanmiddag wel of morgen of… Wat kan het mij ook schelen, naar dit leuke bandje kan ik de hele dag wel luisteren. Met koffie tot ik echt wakker ben.
mij=Subpop / Konkurrent