Soms lijkt het alsof ik voor File Under alleen maar druggy en boozy plaatjes bespreek. Of zou het iets over mijn onderbewustzijn zeggen? Nou ja, op het hoesje van Love Inks’ E.S.P. staat een meisje met een biertje, dus wat moet ik dan denken? Dit verleidelijke damesdrietal uit Austin, Texas heeft in elk geval geen kwade dronk, want hun ultrakorte debuut is gevuld met verslavend lome (en ergens toch duistere) popliedjes. En daar komen de drugs al tevoorschijn, want in mijn oren klinkt E.S.P. als het album dat je zou krijgen als je het hyperactieve Asobi Seksu een overdosis prozac voert, en ze vervolgens opsluit met enkel een collectie new wave-singletjes tot hun beschikking. Het resultaat van deze koele combi heeft overigens ook nog wel wat van Beach House. Alleen dan wel een stuk makkelijker in het gehoor liggend. (Minder afstandelijk, zo u wil.) Omdat de tien liedjes allemaal kort en nagenoeg hetzelfde zijn kreeg ik na een tijdje het gevoel naar één groot catchy refrein te luisteren. Een bedwelmend effect, en wat mij het betreft het unieke aspect aan het album. Die minieme variaties zijn eigenlijk allemaal even leuk, en dus is de plaat óók raak. Het tekstueel stupide “Blackeye” (de tekst luidt: ‘you’ve got a blackeye on your eye’) kan als voorbeeld dienen. Een eenvoudige drummachine tikt en rinkelt, basgitaar en gitaar huppelen (met niet meer dan een handjevol noten) en dan de fantastische vocalen; ingehouden, meisjes-achtig en sexy.
mij=Hell Yes
2 reacties