Low – Double Negative

Zoals altijd keek ik uit naar een nieuw album van Low. Maar in tegenstelling tot bij vorige albums was het geen liefde op het eerste gehoor tussen mij en Double Negative. In opener “Quorum” hoor je al dat hier wat aan de hand is. Geluid komt en gaat en elektronika vervormt en bevreemdt. In “Tempest” kraakt en ruist het zo erg dat ik nauwelijks de stemmen van Alan Sparhawk en Mimi Parker herken en denk dat mijn geluidsboxen hun langste tijd gehad hebben. Wat gebeurt hier? Ik geef het echter niet na een keer luisteren op want daarvoor houd ik te veel van Low. Ondertussen had ik gelezen dat BJ Burton het twaalfde album van Low geproduceerd had. Diezelfde Burton had een ijzige elektronikawind over Lows voorgaande album Ones And Sixes laten waaien en had een dikke vinger in de pap bij het experimentele 22, A Million van Bon Iver. En ik las dat Double Negative een weerslag is van de zorgen die Sparhawk en Parker zich maken over de huidige staat en toekomst van hun land onder Trump. Met deze wetenschap in het achterhoofd luisterde ik nogmaals en toen openbaarde zich het wonder van Low: Onder de vervorming, vervreemding en fuzz, die ik ineens heel goed begreep gezien hun zorgen, openbaarde zich de schoonheid van hun liedjes. “Always Trying To Work It Out” , en “Rome (Always In The Dark)”zijn nog herkenbare prachtige songs. Hoe ze het voor elkaar krijgen is het mysterie van Low, maar zelfs onder de geluidsmuur en fuzz van “Tempest” en “Quorum” zijn de mooie (zang)melodieën van Low te herkennen. Double Negative is een album waar je moeite voor moet doen, maar als je jezelf dat gunt hoor je zoveel moois. Het album is als yin en yang, oorlog en vrede, koude en warmte en lelijkheid en schoonheid. Het mooiste en meest bijzondere album dat ik dit jaar hoorde.

Sub Pop

File: Low – Double Negative
File Under: Min en min wordt een dikke plus
File Facebook: [Low op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Low]