Lowlands 2008 – Napret: de lijstjes

Oké, Jnnk heeft dan voor u wel de nabeschouwingen (vrijdag, zaterdag, zondag) geschreven, maar er waren meer FU-schrijvers op Lowlands. Daarom nog een keer het beste, in de vorm van lijstjes. De Top 3 van File Under.

De Top 3 van Ewie!
1.The Gutter Twins
Eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat er dit jaar nog een mooier album verschijnt dan Saturnalia van de band rond Mark Lanegan en Greg Dulli. Twee topmusici met een geweldige begeleidingsband hebben geen poespas nodig. De muziek zegt alles. Ook het communiceren met je publiek stoort maar. Gewoon strak je ding doen is genoeg. Pas toen de laatste toon gespeeld was viel mijn mond weer dicht. Subliem!
2. MGMT
Er zijn bands die je van naam kent, maar de muziek die ze maken niet. MGMT viel bij mij in deze klasse. Hun live-reputatie blijkt helemaal terecht. Eigenlijk is het behoorlijk op de eighties voortbordurende muziek, maar ze weten de clichés knap te omzeilen. Indrukwekkend hoe ze de India plat krijgen.
3. The Rascals
De vergelijkingen met Arctic Monkeys zijn terecht, maar toch… De liedjes zijn goed en het Liverpoolse trio speelt zeer enthousiast. De mannen rond Miles Kane stonden nu nog in de Charlie-tent, maar ik durf er gif op te nemen dat ze groot gaan worden. Dat je Biddinghuizen verwart met Amsterdam is ze vergeven.

De Top 3 van André!
1. Lykke Li
Waarschijnlijk vooral omdat ik nu eenmaal een zwak heb voor Scandinavische zangeressen. En Lykke Li was gewoon heeeel erg leuk. Vreemd genoeg was ik er nog niet aan toe gekomen om wat van haar te beluisteren, maar ik ben nu meteen om. Ze kwam bij haar toegift nog even vlak voor ons neus staan en vroeg daarbij op lieflijke toon: “Don't touch my boobs, okay!?”
2. Santogold
En ik nog maar twijfelen of ik naar Pendulum of Stantogold zou gaan. Gelukkig begon Pendulum net een tikkie eerder en kon ik daar de conclusie trekken dat ik geen zin had om botweg platgestoomwalst te worden. Nee dan Santogold, dat ging er een stuk subtieler aan toe. En ook al krijg je vrijwel een op een versies van het album te horen, met zo'n kneiter van een album ben je een kniesoor als je daar op let (of je werkt al veel te lang als recensent bij 3voor12 en bent een beetje “out of touch” aan het geraken).
3. Get Well Soon
Mocht ik ooit flink ziek worden dan wil ik maar al te graag beter worden met dit Berlijnse collectief. Troost voor de gebroken harten en vertrapte zieltjes. Frontman Konstantin Gropper heeft de juiste stem en wordt regelmatig prima bijgestaan door de violiste en trompettist. Tel daarbij op dat het songmateriaal ook dik in orde is en dan verdien je wat deze File Under schrijver betreft een troostprijs in de vorm van een bronzen plak.

De Top 3 van Stonehead!
1. Sigur Rós
Ik sloot mijn ogen, nam de melodielijnen in me op, vergat waar ik was en opeens begreep ik eindelijk de lang uitgesponnen nummers van Sigur Rós. Elke melodielijn naar zijn eigen climax, met veel bijtonen en liefst zelfs een crashend schel totaalgeluid op zijn tijd. De klingelende popliedjes die de groep tegenwoordig maakt zijn liever en bondiger, maar benaderen nog steeds het gevoel van ijlende gelukzaligheid. Een spirituelere band was er niet op Lowlands 2008.
2. De Club Nul dj's in de X-Ray
Hoezo 'tussenprogramma'? DJ Motherjacquer (dit keer met Audiolith-shirt) draait op eigen kracht een lege loods vol. Bruter dan Erol Alkan, gewaagder dan Joost van Bellen, rockender dan Deadmau5. Alleen het Franse-technofeestje 'Dans Le Rock' in de India kon er enigszins aan tippen.
3. Does It Offend You, Yeah?
De grootste relschoppers onder de hippe electrorockers op deze Lowlands (Late of the Pier, Hadouken, Crystal Castles, Digitalism, Kissy Sell Out, Midnight Juggernauts). De X-Ray was véél te klein, iedereen stond hutjemutje, en ik was echt even bang voor ongelukken. Bij Slagmalsklubben en Crystal Castles was het trouwens al net zo'n gekkenhuis (bij die laatste heb ik zelfs per ongeluk iemand een knal verkocht…)

De Top 3 van Dubbel Mono!
1. The Gutter Twins
De donkere tent en het spaarzaam verlichte podium waren het ideale decor voor het optreden van Dulli en Lanegan en band. Ze verjoegen hun geesten en mijn vermoeidheid met gemak. En zagen we nu werkelijk Mark Lanegan even glimlachen? Of grimaste hij van de spierpijn? Een heel optreden in één of twee houdingen staan moet toch pijn doen.
2. The Flaming Lips
Wayne Coyne was verrassend goed bij stem en de volkomen overdonderende show bracht mij een uren durende glimlach. Ik weet ook wel dat alle visuele spektakelstukjes al eerder gezien waren, alleen nog niet door mij.
3. dEUS
Vijf Lowlands-optredens: twee keer mis, drie keer raak. Waaronder deze keer. Het veel te kille geluid van hun laatste plaat wordt live wel met warmte gespeeld.

De Top 3 van Awarnach!
1. Hit Me TV
Kende ik alleen van 3FM. Verrasten mij enorm in de India op zondag. Half uurtje was zo voorbij. Volgende keer een uur!
2. Infadels
Wat een bas… Maar wat een lekker optreden. Enige minpuntje was dronken Dennis Weening die 't feestje even kwam verstoren met z'n dronken kop.
3. Henry Rollins
Schudde het publiek op de eerste dag even goed politiek wakker; zijn belangrijkste boodschap: “Ga op vakantie, maak vrienden, verbreed je horizon en wissel vooral e-mailadressen uit”.
De Top 3 van Saï!
1. Jeremy's
Met stip op één zelfs. Na alle verhalen waren zij toch wel mijn verrassing van Lowlands. Fris, fruitig en mijn heupen bleven bewegen.
2. 50 jaar Nederpop
Niet geweldig, zelfs niet goed, maar wel een feest van herkenning. Anneke van Giersbergen (Agua de Annique, voorheen The Gathering) deed 100% haar ding en Floor Jansen gaf een staaltje van haar opleiding ten gehore. De start met Marco (Heideroosjes) was sentimenteel.
3. Black Mountain
Een verrassing. Al uitpuffend op de heuvel naast de Alpha hoorde ik zijdelings deze band. Van begin tot eind klonk het goed, ook al was het een open-air-podium. Niets gezien, alleen gehoord, toch op de derde plaats.

De Top 3 van Jnnk!
1. Sigur Rós
Er is al veel over gezegd. Bij thuiskomst meldde ik mijn hoogtepunt aan vriendinnen. Eentje zei: “O, dat was ons dieptepunt op Werchter.” De ander zei: “O, bij Sigur Rós heb ik de tv uitgezet.” Ik kon alleen maar glimlachen. Ik was erbij en ik vond het prachtig. Misschien wel omdat de verrassing zo groot was. (Sinds ik samenwoon slechts één album in de kast.) Dertien overtuigende mensen op het podium die alles vanuit hun tenen met overgave deden.
2. Los Campesinos!
Eigenlijk ook op één, maar een show in de Charlie vergelijken met een show in de Grolsch, dat heeft iets weg van de bekende appels en peren. Welshe bleekscheten die chaospop doen en dat zo overtuigend brengen dat deze eerlijke Britse muziek echte rock 'n roll blijkt te zijn, waar een heuse moshpit ontstaat. Het gemêleerde publiek is hartstikke enthousiast. De band ook.
3. Laura Marling
Veel twijfel bij mijn nummer drie (Elbow, Ting Tings, MGMT, Yeasayer, Gutter Twins, Flaming Lips…). Het verrassendst was in elk geval Laura Marling, die met haar folkpopliedjes en geweldige band zichzelf overtreft en een prachtige show geeft. Het kleine meisje is ineens heel erg groot en dat staat haar best goed.

De Top 3 van Dennis!
1. Sigur Rós
Heb het in de fotopit al vanaf het eerste nummer niet droog kunnen houden, dit optreden stond bol van zo'n hartverscheurende schoonheid dat het rechtstreeks m'n ziel binnenging. Met afstand het allermooiste concert dat ik dit jaar op Lowlands gezien heb. Maar voor mij feitelijk het allermooiste concert ooit, punt!
2. Santogold
Eigenlijk een gedeelde tweede plaats met Elbow, want ook die mannen wisten me emotioneel te raken en een stevige brok in de keel te bezorgen. De keuze valt uiteindelijk toch op Santogold, want van hun mega swingende optreden werd ik zo ontzettend blij! Een (Engels?) meisje wist me net voor het optreden al te vertellen dat dat dit heel tof zou worden (ik had ze nog nooit gezien, maar al wel wat geluisterd) en ze had helemaal gelijk: helaas is dansen en fotograferen tegelijk geen goede combinatie, maar moest m'n dansreflex wel heel erg onderdrukken met al de fotospullen om m'n nek.
3. Laura Marling
Al eerder gezien dit jaar in Paradiso. Dat optreden, met een minimale bezetting (alleen begeleid door Marcus Mumford van Mumford and Sons), was naast te kort, ook wel heel erg understated. Onder de sterrenhemel van de Lima tent en met een grotere bezetting, kwam alles tijdens Lowlands nog veel meer tot z'n recht. Buiten de tent nog een groot gedeelte van het concert beluisterd, voordat ik door moest naar m'n volgende 'afspraak', en zelfs in de volle zon wist Laura me nog kippenvel te bezorgen.