Omdat Tim Knol behalve vet vandaag ook vroeg is, missen we zijn set op Lowlands en schuiven we een uur later in dezelfde tent aan bij And So I Watch You From Afar. De vier jonge Ieren kijken bij opkomst gevaarlijk dreigend het publiek in, maar blijken jongens die de agressie vooral richting eigen gitaren richten. Als er zelfstemmende gitaren bestonden dan zou deze band waarschijnlijk voorin de rij staan, want door het geweldige gerag moet bijna tussen ieder nummer gestemd worden. De instrumentale symfopostrockgrunge van de Ieren komt keihard binnen en weet een uur lang absoluut te boeien. Leuk om te zien dat alle vier bandleden het bandlogo op het lijf getatoeëerd hebben.
Een stukje verderop in Charlie speelt intussen Airship uit Manchester, een prima indieband die vooral opvalt door de prachtige zang. Even later speelt Laura Marling In de goed gevulde India-tent. Ze komt vrijwel niet boven het geroezemoes in de tent uit, zeker in de stukken die ze zonder begeleidingsband speelt. Een leuk moment is haar aankondiging van een nieuw nummer, waar ze het publiek vraagt vooral even mee te fluiten. Helaas volgt een volstrekt onnafluitbaar ingewikkelde melodie. Haar muziek blijft prachtig, maar de vraag is of dergelijke breekbare folk thuishoort op een lawaaierig festival.
mij=Door: Blink. Foto's: George
Wat absoluut wel thuishoort op een festival is reggae. Burning Spear zorgt in en om de Grolsch voor een heerlijk relaxed sfeertje en Winston Rodneys bongosolo wordt met daverend applaus ontvangen. Toch houden we het na enkele nummers voor gezien om opnieuw de grote oversteek richting Charlie te maken voor het optreden van The Soft Pack. En dat blijkt de wandeling meer dan waard. Heerlijke rammelgitaartjes en lome zang, maar vooral de ritmesectie maakt indruk. Een geweldig concert dat door te weinig mensen wordt gezien. Waarschijnlijk was iedereen al op weg naar de Alpha voor Mumford & Sons, want opnieuw blijkt deze band een schot in de roos. Zelfs buiten de Alpha staan mensen rijen dik mee te zingen. Eerlijk gezegd ontgaat het me compleet wat nou zo aan geweldig is aan de vrolijke folkdoenerij van deze band. En is “Dustbowl Dance” niet heel erg afgekeken van Neil Young's “Old Man”?
Na een uur slappe thee van Mumford & Sons wordt het hoog tijd voor een stevige bak koffie. Gelukkig kan You Me At Six dit perfect serveren, want de poppy punk van deze piepjonge Britten is gigantisch aanstekelijk en het enthousiasme van vooral de zanger is aandoenlijk. Zo'n band gun je gewoon alles. Na opnieuw een forse wandeling terug naar de Grolsch kunnen we ook nog het laatste half uur van Blood Red Shoes meepikken. Een goede keuze want het duo zorgt voor een van de hoogtepunten van Lowlands. Ongelooflijk hoe goed de twee inmiddels op elkaar zijn ingespeeld en hoe gevarieerd en catchy hun nummers eigenlijk zijn, ondanks de beperkingen van alleen gitaar en drums. Laura-Mary Carter ziet er geweldig cool uit in haar oversized Led Zeppelin t-shirt en wapperende haren en ik zie vooraan bij het podium veel jonge meisjes zich in gedachten al opgeven voor gitaarles bij de plaatselijke muziekschool.
Marina and the Diamonds begint te spelen voor een slecht gevulde India en het is ook niet gemakkelijk te verteren wat de Griekse/Engelse zangeres ons voorschotelt. De term theatraal lijkt voor Marina te zijn uitgevonden, zowel qua outfit, maniertjes en ook manier van zingen. Wel is ze in vergelijking met een half jaar geleden op Eurosonic een stuk zuiverder gaan zingen en staat ze ook zelfverzekerder op het podium. Toch kakt het optreden halverwege, zeker bij de nummers waarin ze zichzelf op piano begeleidt, behoorlijk in. Haar set heeft iets te veel kleinkunstige trekjes en dat trekken de meeste festivalbezoekers niet.
Vandaag worden de beste optredens in de kleine Charlie-tent gegeven en dit geldt vooral voor Villagers. Voorman Conor J. O’Brien is een nogal zonderlinge verschijning maar zijn muziek is van overweldigende schoonheid. Met name de rustige nummers zijn prachtig, zoals “Pieces” dat voor het eerste kippenvelmoment van Lowlands zorgt. Ook erg leuk om te zien hoe de band de enthousiaste reacties uit het publiek waardeert. Aan het eind van de set neemt de band na een grouphug op een rijtje uitgebreid zwaaiend afscheid van het publiek, alsof ze zojuist hun allerlaatste optreden na een succesvolle dertigjarige carrière hebben afgerond. Briljante band.
Inmiddels zijn de Alpha en omringende heuvels al behoorlijk volgelopen voor Anouk. We vinden nog net een stukje gras met plek op de heuvel en horen een verveelde zangeres een ongeïnspireerde standaardset uitvoeren. Misschien is het maar eens tijd dat ze zich full-time aan het moederschap gaat wijden? Wat een drama. Gelukkig hierdoor genoeg tijd om ons alvast tegen de hekken vooraan bij LCD Soundsystem te nestelen. Een verstandige keuze want de Grolsch is even later stampvol. En terecht want de band geeft een oorverdovend hard en verpletterend goed optreden. Voorman James Murphy heeft het voor elkaar gekregen om een volstrekt origineel en uniek geluid op basis van hypnotiserende grooves te maken. Na Blood Red Shoes opnieuw een hoogtepunt in de Grolsch.
Na LCD Soundsystem kan eigenlijk alles alleen maar tegenvallen en dat doet Beach House dan ook met verve. Zelden de India zo leeg gezien en zelfs de opgelichte piramides op het podium krijgen het niet voor elkaar de intieme sfeer te scheppen die deze band zo hard nodig heeft. Het is saai, statisch en slaat volstrekt dood in de lege tent. Misschien was het handiger geweest om van plaats te wisselen met het gelijktijdig spelende Holy Fuck, dat in de X-Ray stoomcabine een zinderende set weggeeft. Zelfs van enkele meters buiten de metalen keet ziet het er bijzonder indrukwekkend uit. Met de beukende beats van Holy Fuck nog in de nek begeven we ons naar de uitgang, op weg naar de nacht voor de laatste dag van Lowlands.
Het blijft dan ook schandalig dat mevrouw Anouk (nog steeds) op dergelijke festivals terecht komt. Al vele jaren staat ze “verveeld” en “ongeïnspireerd een standaardset uit te voeren.” En als dan ook nog eens dat schandalige diva-gedrag er overheen komt, wordt het toch tijd om mevrouw voorgoed af te schrijven.
Ongelovelijk hoe ze toch de Alpha nog vol weet te krijgen…
Misschien is er dan toch een markt voor mevrouw Anouk, Arvidium.
Mijn zaterdag begon met de Hush Hush, het strohuis waar op http://www.nrcnext.nl/blog/2010/08/22/rust-voor-je-zintuigen/ al een hele accurate beleving van is weergegeven (enige wat er niet in vermeld staat is dat er een enorme brandblusser binnen stond, en dat het ding drie dagen om de zoveel tijd moest worden natgehouden om grapjes met een enkele sigaret vóór te zijn…)
Tim Knol is intussen in de India bezig. De radiohit “Sam” (die hier in een vrij harde uitvoering gebracht wordt) wordt opvallend ovationeel onthaald. Dit is geen kwestie van “Knol is iemand die je het succes wel gunt”, de mensen die hier staan te luisteren zijn onomwonden fan! En dat is een goede zaak. Knols band klinkt uitstekend, versnelt en vertraagt knap en de toetsenist laat in het laatste nummer van enthousiasme zijn hele klavier omdonderen. Prachtig!
Dan “Lowlands Zingt!”, het karaoke-spektakel in de Alpha dat vorig jaar een groot succes was, en daarom dit jaar op herhaling mocht. Nou, wie dat in dit jaar elkaar gezet heeft mag zich echt diep gaan schamen. Je kunt tien kilometer van tevoren zien aankomen dat 10.000 mensen niet gaan meezingen met fucking Alicia Keys of een Stevie-Wonder-muzaknummer. Dat er vervolgens teruggegrepen wordt op grijsgedraaide hits van Andre Hazes, Rammstein en RATM is echt beneden alle peil. Om het helemaal niet te hebben over het feit dat de muziek net te vroeg of te laat volledig werd weggedraaid, in plaats van dat er een instrumentale versie van het nummer is geregeld. Ik heb vergelijkbare karoakes eerder deze zomer op Wacken Open Air gezien en daar komt het dus écht niet voor dat een organisatie zichzelf zo laat uitjoelen. KANSLOOS!!!
Door naar Finntroll, de enige écht harde band op Lowlands. Ik heb nog nooit zo’n kleurig publiek bij een metalband gezien. De Grolsch stond gelukkig wél vol, maar de werking van de hoempametal sloeg voorbij de eerste paal enigszins dood. “Trollhammaran” werd uiteraard tot ongeveer het laatst bewaard. Ik moet hun nieuwe plaat nog recenseren, maar een betere hit heeft-ie helaas niet.
Mumford & Sons. De makers van de mooiste meezinger van 2009, “Little Lion Man”, en de tranen springen je al bij voorbaat in de ogen van welk een schoonheid het is dat zo’n onwaarschijnlijk krachtig en emotioneel nummer (met zó’n tekst!) het godverdomme ein-de-lijk eens binnen een jaar direct schopt tot in de Alpha-tent. Ik geef niet vaak complimenten aan Radio 3FM maar dat ze dit gewoon overdag zijn blijven draaien (evenals de perfecte timing van de Tim Knol-megahit vorige week), dat is absolute klasse, en al die moeite betaalt zich hier allemaal ineens uit. Hier WIL je op dansen, lachen en meebrullen. Geweldig! En nu maar hopen dat de tweede plaat net zo goed wordt…
Blood Red Shoes, dat meteen daarna in de Grolsch staat, valt tegen. Het geluid staat véél te hard (erg vreemd: verder heb ik nergens problemen met het geluid gehad deze Lowlands) en de songs worden er echt niet beter door.
In de Bravo wordt klassieke muziek gedraaid. Het was jammer dat er nog een presentator tussen zat die zonodig de Bloody Beetroots moet aankondigen, anders was de overgang perfect radicaal geweest. In een mum van tijd staat de Bravo vol en is het bonken geblazen. De twee gemaskerde Italianen doen om en om een blokje rampestamp-refreintjes en dan iets rustigs (hun cover van Bach, van de 28 Days Later-soundtrack), maar ze hebben zóveel hits in hun mouw dat ze wel een boompje met Soulwax en Goose kunnen opzetten. Voor Nederland is dit ein-de-lijk de doorbraak van deze band. Erg, erg goed. Ik heb me helemaal te pletter gedanst. Hulde!!
En vervolgens was het uitpuffen bij Local Natives. Prachtige muziek. Moet ik nog eens checken.
En toen was ik op. Vroeg naar bed, bijgeslapen.