Dag drie van Lowlands en het aantal mensen dat languit op de grond ligt, niet zelden met de ogen dicht, stijgt zienderogen. Over de uitgestrekte benen stappend lopen we langs een geweldig feestje dat Go Back to the Zoo geeft in India door naar de wat relaxtere geluiden van The Low Anthem. Van de kermis naar de kerk zeg maar. Wat The Low Anthem ons voorschotelt is natuurlijk al duizenden keer eerder gedaan, maar zelden zo ingetogen en breekbaar. Perfecte soundtrack voor een ultra lome zondagochtend.
Dit kan niet gezegd worden van de Nederlandse band Moss die de Grolsch behoorlijk goed weten te vullen. Al bij de opener wordt het publiek door acht extra percussionisten goed wakker geramd. De muziek van Moss doet soms Elbow-achtig aan, is op andere momenten bijzonder catchy, maar toch wil bij mij het Moss-kwartje maar niet vallen. Erg sterke nummers worden steevast afgewisseld met mindere. De arty videoschermen met de band als line-art zijn wel leuk bedacht.
mij=Door: Blink. Foto's: George
Even fast-forward vanwege interviewverplichtingen en drie uur later sta ik vooraan in dezelfde tent voor het optreden waar veel mensen naar uitgekeken hebben: The National. En het moet gezegd worden, de opkomst is geweldig en met “Runaway” wordt meteen prachtig afgetrapt. Matt Berninger is mooi in driedelig en zijn getergde blik gaat door merg en been. Toch doet zijn manier van zingen tijdens concerten me te veel denken aan Tindersticks en halverwege het optreden besluit ik te vertrekken richting The Drums, vers talent uit Brooklyn. Met opgerolde mouwen en broekspijpen ziet de band er bijzonder Brits uit en ook muzikaal hebben ze goed naar alle helden van weleer uit de jaren tachtig gekeken. De zanger doet zelfs redelijk geslaagde pogingen om de nonchalante poses van Morrissey na te doen op het podium. Helaas is hij wel meteen de zwakke schakel in de band met een te beperkt stemgeluid.
Tijdens The Drums is de volksverhuizing richting Die Antwoord inmiddels begonnen. De Bravo puilt uit met mensen die vooral nieuwsgierig zijn naar deze inmiddels toch behoorlijke hype. Als rapper Ninja begint gaat de tent meteen goed los maar vooral na de opkomst van 'where's that motherfucking rich bitch' Yo-Landi blijkt het toch wel een erg leuke act te zijn. Muzikaal stelt het allemaal geen reet voor en er bekroop mij toch wel een zeker Ray en Anita-gevoel, maar het was gewoon een grappig schouwspel. Maar zoals altijd gebeurt bij grappen, je onthoudt ze zelden.
Na de vunzige en stijlloze set van Die Antwoord is het een grote overgang naar de keurige jongens van Delphic. De India-tent is een perfecte locatie voor deze band, de podiumopstelling ziet er indrukwekkend uit en het publiek lijkt aangenaam verrast door de geraffineerde mix van dance en liedjes van deze jonge band. Erg leuk optreden, maar helaas niet af kunnen zien vanwege The Xx. Deze band is toch wel een van de meest onwaarschijnlijke headliners. Objectief gezien is de muziek saai, is de podiumpresentatie nog saaier en is de zang het allersaaist. Het is als filmmuziek zonder een film. Toch is het optreden prachtig en is duidelijk dat de eindeloze tour ervoor heeft gezorgd dat echt elke noot op zijn plaats valt. Voorlopig zullen we ze niet meer live kunnen zien, zanger Oliver Slim kondigt aan dat dit de 'last time for a long time' zal zijn. Bij het laatste nummer ramt Slim een jaar tourfrustratie van zich af op een weerloos bekken.
Een uurtje later staat op hetzelfde podium een band die het toeren inmiddels gewoon als een 'way of life' is gaan zien. Massive Attack begint aan een routineuze maar daardoor zeker niet minder indrukwekkende set. Vooral de inbreng van Martina Topley-Bird is geweldig. Op “Teardrop” vervangt ze op superieure wijze Liz Frazer, al wordt voor “Safe From Harm” de andere vaste gastzangeres Deborah Miller ingezet. Wat wel enigszins knullig overkomt zijn de naar het Nederlands vertaalde 'politieke' statements op de backdrop. Er wordt maar iets geroepen lijkt wel, het ene moment gaat het over het visoverschot, een seconde later over de Gazastrook. En op een van de meest duistere muzikale momenten staat er met hele grote letters 'VIES VENTJE' boven het podium. Bizar.
Gelukkig is er na Massive Attack nog even tijd om headliner Queens of the Stone Age te gaan bekijken en mijn god wat zijn ze goed. Een ietwat nostalgische vriend van me zei dat de opwinding van de tijd van Chuck Berry nooit meer terugkomt, maar dan had hij toch echt even op deze zondag in de Alpha moeten gaan staan. Prachtig om van een afstandje de lichtshow in de tent al te zien en als ik aan kom wandelen kondigt Homme net een snoeihard “Go With the Flow” aan met 'this is a love song'. En als enkele momenten later “No One Knows” begint, ontploft zelfs de heuvel naast de Alpha. De schermen naast de Alpha geven een prachtig helder beeld en het valt me op dat Homme steeds meer op Louis van Gaal gaat lijken. Na drie dagen uitputtingsslag op Lowlands krijg je toch rare gedachtenkronkels.
Maar goed, drie dagen Lowlands zit er weer op. Back to life, back to reality. Het was een degelijke editie zonder echte uitschieters, de headliners deden over het algemeen wat er van ze verwacht werd. Persoonlijke hoogtepunten waren Mark Lanegan, The Specials, And So I Watch You From Afar, Blood Red Shoes, Villagers, The XX en The Queens. En nu mag het weer gaan regenen…
Mijn zondag begon met Jan-Jaap van der Wal in de Juliet-tent, met het Rosa Ensemble als muzikale begeleiding. Het verhaal van Van der Wal was opgehangen aan het boek “De Kellner en de levenden” van Simon Vestdijk, waarin God en de duivel een weddenschap aangaan. Ik blijf fan van Van der Wal, die zijn eigen cynisme bespotte, evenals PVV-stemmers en de overigens hooguit twintig weglopers tijdens de voorstelling. Het Rosa Ensemble maakt hierbij opzettelijk ongemakkelijke, maar intrigerende muziek. Op een bepaald moment doen de zangeres en haar violist een soort dubbele alarmsirene na. Op een aparte manier toch mooi.
http://www.rosaensemble.nl/projects/muziektheater/2010/kellnerendelevenden.php
Van Serj Tankian pik ik het eerste deel mee, omdat de man immers al een cd-met-orkest-erbij uit heeft. En het maakt indruk. Dát is nog eens wat anders dan de Night of the Proms, zeg. De rare melodielijnen van de System of a Down-frontman lenen zich eigenlijk prima voor begeleiding op klassieke instrumenten.
Tankian staat helaas tegelijk met The Low Anthem, een band die me door talloze anderen was aangeraden. Dus ik naar de Lima. Ik heb echt genoeg geslapen, maar kan me niet concentreren op deze band. Wat een ronduit saaie bedoening, zeg. Was ik dan maar bij Serj gebleven.
Enfin, door naar Asfaltfeeën in de Ogononogo, een dichtvoorstelling met Ingmar Heytze, Cor van Ingen en Ellen Deckwitz. Sommige gedichten gaan veel te snel, ook als je je ogen sluit schieten de woordbeelden voor je langs in plaats van dat je ze kunt verwerken. Ik herinner me vaag een vergelijking van dagen die als een harmonica korter en langer worden. Het gezelschap sluit muzikaal af met een disconummer, maar ja, we zitten in stoeltjes.
Alain Johannes doet iets in Them Crooked Vultures, en hij heeft daar solo ook het timbre en de melodieën voor. Alleen pakken zijn liedjes me nog niet, deze eerste keer dat ik hem hoor in de Charlie, op een heeeul klein soort gitaartje.
Dan Pendulum, nu live én in de Alpha. De enige band waarvan ik weet dat disco’s er niet aan willen omdat het publiek er te heftig op gaat dansen. En dat blijkt het publiek dus ook te weten. Ik was van plan om net zo van Pendulum te gaan genieten als bij de Bloody Beetroots, maar al direct bij het eerste (trage!) nummer ontstaat naast mij een pit (ik sta op 20% van de Alpha, net niet in het voorste vak, net niet in het midden). Bij het volgende nummers signaleer ik crowdsurfers, en dat blijkt de hele rest van het optreden besmettelijk. En ja, crowdsurfen mag officieel niet op Lowlands: als de security je te pakken krijgt, wordt je bandje de eerste keer als waarschuwing verwisseld voor hetzelfde bandje om je linkerpols ipv je rechter, en de tweede keer mag je van LOC7000 helemaal oprotten. Dat merkt het publiek gauw genoeg ook, zodat alle crowdsurfers in de richting van de band af bewegen. Dáág security. Ergens is het wel handig, want je ziet (in tegenstelling tot op andere festivals) crowdsurfers eerder aankomen. Maar ze blijven een vervelende verstoring onder het dansen. Anderzijds: dat zijn pits ook. Als Pendulum eenmaal op gang is, sta ik op een gegeven moment tussen DRIE cirkelpits in terwijl het refrein nog moet komen, en vraag ik me af of deze jonge mensen nu voor de muziek gekomen zijn, of om rotzooi te trappen. De afsluiter “Watercolour”, nota bene de eerste single van de huidige plaat, is kennelijk totaal onbekend want het publiek begint al massaal te pitten tijdens de coupletten, op een moment dat Pendulum zelf iedereen oproept om geknield te gaan zitten. Het geeft een idioot beeld, de band weet zelf ook niet wat ze hiermee aan moeten. Volgens mij is er op Lowlands in geen jaren zo enorm op een band gemosht als op Pendulum dit jaar. Alleen: het slaat nergens op. Dit is geen punk, dit is geen metal, het is drum’n’bass. Kennelijk mist Lowlands 2010 de bands waar jong publiek wél op los kan gaan, en dat wordt hier heel pijnlijk duidelijk. Een goed optreden werd hier voor mij door het publiek bedorven.
The National is mooi en gedragen bezig in de Grolsch. Ik hoor het vanuit de EHBO-tent, waar een vriendin van me wordt geholpen omdat iemand bij Pendulum op haar voet is gaan staan.
Delphic speelt in een nét gevulde India. Het is gedrevener en beter dan op plaat, en ik merk dat ik opeens wel snap waarom er vorig jaar zo’n “bidding war” rondom deze band ontstaan is. Toch ontbreekt er een single die écht indruk maakt. Dat herhalige gezang met die schelle sound is iets teveel een trucje. Een goed trucje, dat wel.
Placebo heeft een enorme lichtmuur meegenomen, en komt met vijf man en een vrouw het podium op. De oude nummers hebben (wegens de nieuwe drummer) een energiekere drumsound. De lijzige zang van Brian Molko, even androgyn als altijd, blijft daarbij iets prachtigs. Het is raar om “Every you every me” na al die jaren hier weer te horen, en het is simpel af te doen als emo-avant-la-lettre, maar het is wél een wereldnummer. En ik dacht dat ik de nieuwe nummers van de laatste plaat wel kende, maar ze hebben hier live duidelijk een betere rock-opsmuk gekregen, in plaats van productionele tierelantijntjes. En in dat geval snap ik wel waarom er volgende week een ‘redux edition’ uitkomt. Ik vind dit geweldig, klaar.
Massive Attack krijgt massive belangstelling in de Grolsch, maar maakt dan ook een even forse indruk. Wat een epische nummers maakt de band toch, en de (nog veel enormere) lichtkrant achter de band maakt het maatschappelijk engagement ook nog even duidelijk. Prachtig!
Shantel breekt met zijn Bucovina Club Orkestar de hele India-tent af. Hier staat geen feest- of carnavalsband, hier staat de groep die de hele balkanbeat-revival in 2006 ontketend heeft. Kijk de playlists en de releasedata van de zigeunermuziek-verzamelaars er maar op na. En wat is het toch heerlijk als een halve fanfare zijn werk gewoon uitstekend doet; de massa wordt tot legendarische gekte opgezweept. De overkant van de India is al nauwelijks meer te zien door het oerwoud aan Lima-palmen dat door het publiek is geplunderd als wuifmateriaal.
Als ik na een bezoekje aan A-Trak (die uitstekend staat te draaien in de Bravo) terugkom in de India, is de gekte er helemaal compleet. De Vifit-luchtbedden en opblaasbeesten dansen nu ook boven de menigte: Kees van Hondt is begonnen en er staan tientallen security-mensen buiten de tent om te voorkomen dat er ook nog kliko’s en campingtafels gaan crowdsurfen. De vloer van de India blijkt echter ook heel goed te voldoen. Terwijl de security zich alsnog de haren uit het hoofd trekt, stapelt het publiek een paar tenten verderop de campingtafels driehoog bij de Surinaamse eettent, danst in de Groove Tube iemand op de dj-tafel en lopen er mensen verkleed als ijsbeer, konijn of dragqueen rond in de X-Ray. De zondagnacht op Lowlands is écht niet meer te houden, en zou nog lang doorgaan…
zag Pendulum op tv, vond het in zijn (haar) maasaleidiotie wel indrukwekkend, het blijft gewoon een soort gabber natuurlijk….
nette verslagen Blink. maakt dat ik er bij had willen zijn 🙂
Wat verslagen van Pukkelpop:
http://www.humo.be/tws/festivalitis-2010/pukkelpop.html
http://www.indiestyle.be/VerslagPukkelpop2010SnowPatrolGooseMumfo.aspx
Ook http://www.goddeau.com heeft PP reports [en wel op http://www.goddeau.com/content/view/7981 , red.]
Wat een mooie verslagen, en briljante foto’s. Bedankt.
Ik vond massive attack vrij saai eigenlijk.
Ik mis Yeasayer in alle verslagen!