Lowlands 2011: Zondag Napret

Na een flinke hoosbui op de ochtend van de derde dag Lowlands ruikt het terrein zo mogelijk nog frisser. Gelukkig blijft verder noodweer en zelfs verdere regen uit en wordt het zondagmiddag vooral lekker benauwd warm. Perfect festivalweer dus. We trappen met stramme botten af in de India bij Erland and the Carnival. Voor een lome ochtend is de muziek net iets te gejaagd, maar de band zet een professionele set neer met ook een prachtige lichtshow.

mij=Door: Blink. Foto's: Charlona
In de grote Alpha is inmiddels ook het Residentie-orkest begonnen met Sjostakovitsj’s Tiende Symfonie. En ook al zit, hangt of ligt het grootste deel van het publiek, de klassieke klanken die van het podium komen maken grote indruk. De dirigent stuurt kletsnat van het zweet het orkest naar een climax en het is heerlijk om gewoon een uur lang hardcore klassieke muziek te horen, zonder dat er weer een of ander tweederangs popsterretje mee komt doen. Schitterend begin van de ochtend.
Om de hoek in de kleinste tent van het festival begint de kleinste band van het festival. Cherri Bomb uit L.A. bestaat uit vier schattig punky tienermeisjes die Amerikaanse clichérock spelen en vooral erg aandoenlijk zijn. Het enthousiasme van de vier spat van het podium en de moeders backstage filmen iedere beweging van hun dochtertjes. De roadies hebben shirts aan met 'Bomb Squad' op de rug. Een cartoonband op Lowlands, het kan gewoon.

Een band die inmiddels ook steeds meer op een cartoonband begint te lijken is De Staat. Op Lowlands hebben ze eindelijk de grootste tent gehaald, maar de vraag is hoe lang hun kunstje nog zal standhouden. De strakke, machinale muziek met koebel van de Nijmegenaren begint mij in ieder geval inmiddels een beetje te vervelen. Opener “Serial Killer” klinkt nog wel lekker, maar drie nummers later ben ik er wel klaar mee, vooral met de staccato zang, dus op weg naar de Deense Trentemøller. Live schijnt zijn show een spektakel te zijn, maar het wordt de toeschouwers en zeker ook fotografen niet gemakkelijk gemaakt met zo'n scherm tussen muzikanten en publiek. Toch ontstaat al snel een prettig duistere sfeer in de Bravo.
Inmiddels is er een flinke rij ontstaan voor de nieuwe Titty Twister-loods. Niet voor een stel paaldanseressen maar voor een cultschrijver: Chuck Pahlaniuk. Palahniuk, bekend van onder andere het magistraal verfilmde boek Fight Club, leest een kort verhaal over zijn relatie met een compleet gestoord meisje voor (“Romance”) en beantwoordt vragen van de aanwezigen over zijn werk. Tijdens het optreden deelt hij zes dozen opblaaspoppen uit, die uren erna overal op het terrein weer opduiken, bijvoorbeeld crowdsurfend tijdens het optreden van Warpaint.

Via The Kills (automatische pilootrock) en The Roots (leuk springfeestje) belanden we voor het podium bij Le Butcherettes. Zangeres Teri Gender Bender lijkt zo uit een verhaal van Chuck Pahlaniuk te zijn gestapt en is drie kwartier lang een ongeleid projectiel. Ze speelt met de camera's, slaat zichzelf heel hard op het gezicht, spuugt naar de drummer, stopt appels in bh and onderbroek, en weet ondertussen ook nog best aardig gitaar en toetsen te spelen en te zingen. Loeihard, confronterend, rauw… heerlijk dus.
Via een regen van 'fucks' afkomstig uit de mond van die vreselijk hysterisch gillende Skin van Skunk Anansie in de Alpha belanden we bij Warpaint, opnieuw een act uit L.A. Mooi om te zien hoe de zwevende basklanken de nummers dragen en de albumtracks live steeds langer worden uitgesponnen. Wat een wereldband!

Opnieuw een hoogtepunt even later in de Bravo. Ze hadden er bijna niet gestaan, maar omdat Q-Tip toch niet zo'n trek had in een trip naar Biddinghuizen kunnen we genieten van een herboren Lamb. Andy Barlow en Lou Rhodes hebben het magische vuur weer gevonden en spelen een set met nieuw werk van album 5 en klassiekers. Rhodes ziet er in haar lange witte jurk spectaculair uit en mede door de fraaie animaties op de achtergrond is het optreden visueel ook schitterend. Hoogtepunt is de uitvoering van “Gabriel” maar ook het nieuwe werk maakt grote indruk. Altijd leuk om te zien hoe een invaller meteen weet te scoren.

Na Lamb pikken we nog het laatste kwartiertje Interpol mee en dat is eigenlijk precies genoeg. Toegegeven, het is een strakke liveband maar vooral de stem van Paul Banks is net iets te eenvormig om lang te boeien. Van eenvormige stemmen hebben Wild Beasts absoluut geen last. De falsetto van Hayden Thorpe draait om de diepe stem van Tom Fleming heen en de vocale capriolen van de twee zorgen samen met het kristalheldere geluid voor een bijzonder en indrukwekkend geheel. Er wordt vooral gefocused op de minder ingetogen en meer swingende tracks en bij afsluiter “Hooting & Howling” wordt er voor de Charlie flink gedanst. Volgend jaar hopelijk terug, waarschijnlijk in een grotere tent.

Na de oer-Britse Wild Beasts wandelen we langs een dampende Alpha, waar The Offspring al begonnen is. De band is toch een beetje de Bon Jovi van de punkrock geworden, dus na anderhalf nummer is het wel mooi geweest. Tot zover de derde dag, tot zover Lowlands 2011.
Het was weer een feestje. Persoonlijke hoogtepunten waren dEUS, Arctic Monkeys, Eefje de Visser, Seasick Steve, Lamb, Wild Beasts, de Kebab en natuurlijk de HEMA Campingwinkel.