Het was me al vaker opgevallen dat ik best vaak reacties krijg op mijn last.fm-stats als die langs komen waaien op Twitter. Niet zo heel raar, want het wil nogal eens gebeuren dat er één dominante tussen zit (of een vreemde eend als Nick & Simon). Toen ik in december ergens al uitgebreid naar Luik had zitten luisteren was dat met een goede reden. Dat waren overigens vooral nachtelijke draaibeurten. Overdag was het die maand veel te druk om eigenlijk überhaupt maar aan muziek te denken. Daarom was Luiks Owls in al zijn desolaatheid en traagheid een weldadige bron van rust als de rest van het huis allang op een oor lag en ik op de bank liggend lezend de dagen op mijn gemakje naar een normaal tempo kon terugbrengen. Doordat het allemaal nog wat lomer is dan labelgenoot I Am Oak heeft Owls op mij een uitermate prettig kalmerend effect. De band van Lukas Dikker is behoorlijk schatplichtig aan slowcore helden uit een al niet meer zo nabij verleden, maar fier overeind blijvend strelen de negen tracks me als geruststellende vingers op de gevoelige plekken achter mijn oren. Een lichte prettige tinteling veroorzaken ze. Alsof ze je proberen te zeggen, heb geduld, het komt goed. Owls is dat al.
mij=Snowstar
4 reacties