Luka Bloom is voor mij, meer dan welke andere artiest dan ook, de belichaming van wat vroeger een bard of minstreel zou zijn geweest. The Man is Alive laat dat middels twee concertregistraties, een documentaire en een live-cd ook duidelijk zien. Met name de interviews bevestigen het beeld van een uiterst integere, bescheiden vakman die zijn leven in dienst heeft gesteld van zijn muziek. De live-uitvoeringen zijn, geheel Bloom eigen, fantastisch. Sommige nummers, zoals “True Blue” (nee, niet van Madonna) worden ongelooflijk mooi gespeeld en gezongen, en overstijgen met gemak hun studio-versie. Toch voelde ik me een beetje ongemakkelijk bij het bekijken van deze dvd. Ik houd erg van muziek in een kleine setting. The Stones in De Arena zijn gewoon niet zo aan mij besteed, zeg maar. Maar het kan ook té klein, hetgeen de concertbeelden op deze dvd bewijzen. Het concert in Dublin (in een redelijk bescheiden zaal) is nog wel om aan te zien. Maar de opnames in zijn eigen woonkamer voor zo’n twintig man publiek zijn echter bijna gênant om te bekijken. Ik had constant het gevoel dat ik hier eigenlijk niet bij hoorde te zijn. Niet vanwege de kwaliteit van zang of gitaarspel, maar vanwege de band die het publiek met Bloom lijkt te hebben. Wie zijn al die mensen die als een soort hechte vriendenkring om hem heen zitten? En wat doe ik daar opeens tussen? Te dichtbij, te intiem. En dan heb ik het nog niet gehad over de gruwel der gruwelen: braaf meezingend publiek. Zo mogelijk nog erger zijn de beelden in de documentaire waarin Bloom een ontbijtje staat te maken (met veel fruit, dat dan weer wel). Of dat zijn zus met tranen in de ogen vertelt dat ze hun moeder zo mist. Misschien moet je je publiek daar gewoon niet mee vermoeien. Maar goed… de live-cd is écht geweldig, en die zal nog vaak beluisterd worden.
mij=Union Station Productions