Als je als festivalprogrammeur een grote zak geld hebt, dan is het relatief makkelijk om je muzikale slag te slaan. Als je het met minder moet doen, dan moet je een goede combi maken tussen wat bekendere namen en de parels die je als programmeur toch maar even gevonden hebt. Het liefst geboekt net voordat de artiest in kwestie doorbreekt. Een van de fijnere festivals van ons land is wat mij betreft Crossing Border met de mix van muziek en literatuur. Een van de namen die op de affiche van dit jaar staat, althans in Den Haag, is de uit Brooklyn afkomstige Luke Temple (ook voorman van Here We Go Magic). Hij brengt nu een nieuwe soloplaat uit, getiteld Good Mood Fool, en op basis van de voorganger leek me de lo-fi-folkpop een goede aanvulling op de programmering. Daar zou ik eens een lekker enthousiast stukje over gaan schrijven, tot …. tot ik dus de cd opzette. Wat me tegemoet kwam was van die blanke soul waarbij ook nog eens de muzikale begeleiding elektronisch is gehouden, alsof we nog in the eighties leven. Al het enthousiasme voelde ik wegvloeien en ik was pas bij de eerste track. Nee, goed kwam het niet meer: Temple houdt vast aan zijn keuze. Het is uiteraard een kwestie van smaak, maar ik krijg kriebels op rare plaatsen van geforceerde emotie. Op de zaterdag is hij in een van de zalen in Den Haag de afsluiter. Ik ken iemand die daar niet zal zijn. Maar dat geeft niets, want er zijn alternatieven genoeg.
mij=Secretly Canadian
Ik was toch even nieuwsgierig hoe het klonk. Mijn eerste associatie was Toontje Lager… *gloep*
het enige goede (en ik vind Here We Go Magic geweldig) is de hoes, die zo prachtig AL die jaren 70/’80 releases imiteert. (Met al dat wit, fijne minimalistische letters, een kadertje, net een Robert Palmer-plaat)
terwijl ik dit typ luister ik Bachman Turner Overdrive bij Toppop, dat dan weer wel. MOR forever.
https://www.youtube.com/watch?v=RPMJ3AueOmk#t=161
Het klikt ook wel een beetje als de elektronische Strokes. En wat is er mis met Toontje Lager? 😉
Ik was toch even nieuwsgierig hoe het klonk. Mijn eerste associatie was Toontje Lager… *gloep*
het enige goede (en ik vind Here We Go Magic geweldig) is de hoes, die zo prachtig AL die jaren 70/’80 releases imiteert. (Met al dat wit, fijne minimalistische letters, een kadertje, net een Robert Palmer-plaat)
terwijl ik dit typ luister ik Bachman Turner Overdrive bij Toppop, dat dan weer wel. MOR forever.
https://www.youtube.com/watch?v=RPMJ3AueOmk#t=161
Het klikt ook wel een beetje als de elektronische Strokes. En wat is er mis met Toontje Lager? 😉
Destijds was er niet zoveel mis met Toontje Lager, maar de sound was wat mij betreft niet bestand tegen de tand des tijds. Zoals ook ABBA veel meer verouderd klinkt dan pakweg Deep Purple van tien jaar daarvoor.