White Lies was een tijdje terug de neoromantische popversie op Joy Division. Wat eraan voorafging was de dansbare synthpop van New Order. Bernard Sumner en zijn New Order zette met zijn electrowave in de late jaren tachtig de toon voor heel wat muzikanten zoals Trisomie 21 en The Neon Judgement. In heel Europa kreeg New Order navolging. Tegelijkertijd zag je een zoektocht ontstaan waarbij melancholie gevangen werd in sfeervolle ‘soundscapes’ van elektronische lagen. Al dan niet gekoppeld aan de kwinkslagen van avantgarde-muzikanten. Bands als Sigur Ros hebben als geen ander de filmische droompop tot in perfectie benaderd. Ergens er tussenin ontstond het trio van Lust For Youth uit Kopenhagen, Denemarken. Met deze zesde schijf schuift de band op van industrial naar weemoedige synthpop. Niet gek als je bedenkt dat het trio graag stoeit met het werk van zowel Depeche Mode, New Order als Pet Shop Boys. Het kabbelt allemaal lekker voort. Soms op het irritante af. Want, de Koude Oorlog is niet meer en het zwartgallige mistroostende karakter van deze Denen past niet bij de dance-revolutie van de jaren negentig die de band ook zo graag wil omarmen. Lust For Youth slaagt grandioos in hun opzetjes voor oprecht meeslepende liedjes, maar het lukt de band niet om de luisteraar voor de volle 36 minuten te boeien. Een onverwachte kwinkslag uit de hoek van de dance was meer dan welkom geweest. Juist nu om de concurrentie met de nieuwe Pet Shop Boys aan te gaan.
mij=Sacred Bones
File: Lust For Youth – Compassion
File Under: Deense doemwave