Soms zijn artiestennamen erg goed gekozen. De 23-jarige Lydia Ankrom had geen beter pseudoniem dan Lydia Loveless kunnen kiezen. Loveless vat namelijk in één woord samen hoe haar muziek op mij overkomt: vrij rechttoe-rechttaan en emotieloos. De boerendochter uit Columbus, Ohio ontvluchtte al snel haar roots en verhuisde naar de grote stad waar ze probeerde haar countrywortels van zich af te schudden door Hank Williams senior te laten liggen en zich te verdiepen in het werk van zijn ruige kleinzoon, Hank Williams III. Op haar eerste twee albums doet ze ook wild en voegt ze een flinke scheut punkrock aan de country toe. Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en dus keert ze op haar derde album Somewhere Else weer terug naar de country. Geen gladde country, maar stevige countryrock met dito teksten. Loveless neemt geen blad voor de mond en spuit haar gal over haar mislukkingen in de liefde. Het is alleen jammer dat de liedjes zo consequent hetzelfde klinken en dat Loveless haar teksten op zo’n monotone manier zingt, dat het op den duur wel érg eenvormig en zelfs onverstaanbaar wordt. Pas bij het tiende en laatste liedje bespeur ik eindelijk een pakkende melodie. Maar dat is dan ook een cover van Kirsty MacCols “They Don’t Know”. En zelfs hier presteert mevrouw Loveless het om van dit briljante liedje een zeiknummer te maken. Het blijkt dat lijzig en monotoon zingen een kunst is, Lucinda Williams en Mary Gauthier zijn voorbeelden van zangeressen die dat als geen ander kunnen en er mee weten te boeien en raken. Lydia Loveless heeft dat niveau (nog) niet bereikt.
mij=Bloodshot Records
4 reacties