George Lynch is een rockgitarist van de moderne stempel: hij werkt zich een slag in de rondte met een stuk of vijf bands tegelijk. Tegelijkertijd is hij ook nog bezig geweest met de documentaire Shadow Nation (met daaruit voortvloeiend weer een band, Shadow Train) en bouwt hij custom gitaren onder de naam Mr. Scary Guitars. Het is inmiddels augustus en hij brengt met Lynch Mob zijn derde plaat van het jaar uit, na eerder Sweet & Lynch en Shadow Train. Lynch Mob mag een doorgangshuis van muzikanten zijn, met zanger Oni Logan, bassist Jeff Pilson en drummer Brian Tichy was er op dit album een gerenommeerde band aan het werk. Live zijn de laatste twee er al niet meer bij overigens, ook dat is het moderne rockleven. Sweet & Lynch was een forse tegenvaller, Shadow Train (met onder andere Slaviorzanger Gregg Analla) is heerlijk, waar komt Rebel op de schaal van waardering? In eerste instantie kon het me allemaal niet zo bekoren eerlijk gezegd. Vakwerk, maar weinig sprankeling. Tot ik tracks hoorde zonder het hele album te horen en die individuele tracks me toch erg goed bevielen. Meestal is dat een teken dat er iets schort aan de opbouw van een album. En inderdaad: in het begin van het album zitten nogal generieke songs. Goed uitgevoerd, compositorisch klopt het, maar het zijn geen songs waar je van recht overeind gaat zitten. Vanaf het bluesy “Jelly Roll” wordt dat een stuk beter. In “Dirty Money” lijkt zelfs met een gitaarsynthesizer te worden geëxperimenteerd, met een lekker knorrend gitaargeluid tot gevolg. Oni Logan is geen overdreven herkenbare zanger, zeker niet als hij “Pine Tree Avenue” begint met een David Coverdale-uithaal, maar hij is de geknipte zanger voor dit merendeels mid-tempo materiaal. Hij galmt lekker maar met mate en in songs als “The Hollow Queen” slaagt hij erin de zanglijnen een wat moderner tintje mee te geven. Het beste vind ik hem nog in de fijne John Sykes/Michael Schenker-achtige bluesy powerballad “Kingdom Of Slaves”. Lynch’ gitaarwerk is altijd tot in de puntjes afgewerkt en dat is ook nu het geval. Hij mag dan vingervlug zijn, meestal kiest hij juist voor een minder snelle, melodieuze solo. Tegelijkertijd zit het gitaarwerk ook buiten de solo’s om vol prachtige details. Het is jammer dat het songmateriaal in het begin te wensen overlaat. Nu komt Rebel ergens tussen Sweet & Lynch en Shadow Train in.
mij=Frontiers/Rough Trade