Onlangs pikte ik in Toronto, min of meer toevallig, een soloconcert van Gord Downie mee. Ik was er toch en hij trad op. Perfect dus omdat te combineren. Omdat ik er toch was pikte ik ook nog een concertje van Ani DiFranco mee. Maar eigenlijk had ik gehoopt om Lynne Hanson, uit Ottawa, live te zien. Ze was namelijk aan het toeren, maar zat aan de andere kant van Canada helaas. En dat was geen afstand waar je even voor omrijdt. Zelfs voor de beminnelijke Hanson, die live veel beter is dan op haar platen. Althans, tot op dat moment. Want haar meest recente plaat, Once The Sun Goes Down, is haar beste tot nu toe. Porch music with a little Texas Red Dirt, noemt ze haar muziek en de zuidelijke echte country-invloeden worden losgelaten op Once The Sun Goes Down. De pedalsteel jankt minder, maar er zijn meer folk- en bluesinvloeden te horen in Miss Hanson’s Americana. Of het in de invloed van gitarist David Baxter is, die haar ondersteunde en de plaat ook produceerde, maar Lynne Hanson komt dus veel meer als een echte singer/songwriter tot haar recht. Natuurlijk, het is nog lang niet koek en ei in haar universum en geliefden verlaten elkaar nog om de haverklap, maar dit is de eerste Hanson-plaat plaat die ik met grote regelmaat weer opzet. Dat kan dus live, waar ze dus in haar element is, alleen nog maar beter worden. Ik hoef er niet meer voor naar het westen van Canada, maar Spijkerboor en Lichtenvoorde zijn toch ook nog behoorlijk ver…
mij=Valsam / Import
4 reacties