Je hebt van die dagen die van mij niet loom genoeg kunnen zijn. Ik heb dan behoefte aan singer-songwritergetokkel van een J.J. Cale of ik haal Bob Marley eens uit de kast. Of ik ben helemaal in de sixties, zoals met een Kevin Ayers. Als het tempo maar slow is. Eigenlijk zou het handig zijn dat ik iets met joints had, maar die genotsartikelen hebben me nooit veel gedaan. En dus is daar – slechts – de muziek. Ik had nog geen weet van het fenomeen Mac Demarco, anders had ik al eerder een kandidaat gehad die helemaal bij de jaren tien van deze eeuw hoort. Salad Days is Demarco´s tweede volledige album – er is ook nog een uitgebreide ep – en bevat dus volop lome muziek. Alsof je zelf nog door probeert te lopen in je eigen tempo, maar de wereld een slag langzamer draait. Mac Demarco is de artiestennaam van de inmiddels 24-jarige Canadees Vernor Winfield McBriare Smith IV. Hij is een zogeheten multi-instrumentalist en zet zijn talenten maximaal in op zang, gitaar, drums, bas en keyboards. Salad Days bevat elf tracks met een totaallengte van zo´n 34 minuten. Mocht je loom niet al te positief vinden klinken, dan gooi ik er nog even wat andere termen tegenaan: psychedelisch, indie, lo-fi en melancholisch. Dat is Salad Days in volle glorie. Toch bekruipt me een beetje het gevoel dat het een kunstje is dat mij op den duur (lees een hele cd lang) wat gaat vervelen. Eigenlijk zouden we weer terug moeten naar de elpeetijd waar je na een kant van de plaat geneigd bent om even wat anders op te zetten. Of misschien terug naar de tijd van de single waar elk nummer eigenlijk een hit zou moeten zijn. Toch heb ik zo´n vermoeden dat ik deze schijf nog wel eens uit de kast zal trekken, want ik heb van die dagen dat dit soort schijfjes maximaal scoort.
mij=Captured/Konkurrent
4 reacties