In rap heb je zware jongens en filosofen. Macronizm valt in de, volgens mij in de Lage Landen wat gebruikelijkere en ook meer gewaardeerde laatste categorie, wat je al kan raden als je songtitels als “Tabula Rasa” aantreft. Als hij het over “21 Gram” heeft, gaat het niet om de straatwaarde van een geripte portie scag. Hier geen braggin’ & boastin’, Marco Martens noemt zichzelf nederig een gevoelige eikel. Een eerlijke jongen ook, als hij het in “Vragen” over zijn ouders heeft, corrigeert hij zichzelf meteen door uit te leggen dat zijn biologische pa (niet meer dan) zijn sporen naliet. De flow van Macronizm is soms al even zoekende als zijn teksten. Mijn eerste indruk was negatief, met zijn vrij hoge stem leek hij af en toe wat té melodieus uit de hoek te komen. Rappen is stug doorkleppen, niet teveel met de samples meezingen. Een goed (slecht) voorbeeld zit in de matige verses van de titeltrack, waar we trouwens wel het tofste Hef-achtige refreintje van de plaat aantreffen. ‘Geef me bier, geef me Spa’ zingt ene Che nasaal. Met meer luisterbeurten begint de stijl van Macronizm op zijn plek te vallen. Elk nadeel heb zijn voordeel, Macro’s melodieuze, wat onnadrukkelijke flow mengt op andere momenten juist goed met de beats. Check bijvoorbeeld het aandoenlijke zelfportret “Jantje lacht, Jantje huilt”. Worstelen met je eigen creativiteit, het maaiveld, en de noodzaak om geld op de plank te brengen. ‘Jantje past voor in de pas lopen’ en even later ‘Vraag je me wie Jantje is, dan zeg ik wie is Jantje níet’. Het muzikale hoogtepunt wordt gevormd door het sprankelende “Meneer Martens”, waar beatbakker Barry Studebaker een gepitchte bluesy honky tonk-piano mengt met soulvolle kreten. Macro is juist in hogere tempi op zijn Extinces op dreef en levert de punchline af. ‘Check de evolutietheorie op Wikipedia!’
mij=Dying Giraffe / Munich
4 reacties