Ze lijken als paddenstoelen uit de grond te schieten: bands die geïnspireerd zijn door de muziek van legendarisch namen als Black Sabbath, Led Zeppelin, Blue Cheer en Cream. Australië heeft (of is het inmiddels had?) Wolfmother, Canada heeft Black Mountain, maar de laatste tijd duiken er steeds weer meer nieuwe namen op. Italië komt met Jonfish Sparkle, Nederland heeft nu DeWolff en The Death Letters en Zweden heeft de band Graveyard. Nu is er verdere Zweedse uitbreiding aan het front, alhoewel het eigenlijk het tweede album betreft van Magnolia. Het kwartet, waarvan de aanvoerder Ronny Eriksson de zang voor zijn rekening neemt, valt het meest op door de taal: Zweeds. Hiermee weet Magnolia zich te onderscheiden van al die collegabands die in hetzelfde genre zitten. Muzikaal wijkt het minder af. Niet dat het slecht is, Falska Vägar is geen vervelende plaat. De band klinkt in mijn oren het best als het een wat uitgesponnen psychedelische koers vaart. Lekker is het ook als het heuse rock wordt, inclusief orgeltje. Het probleem is wel dat Magnolia dan erg als Wolfmother klinkt. Niet dat zij het alleenrecht hebben, daarvoor hebben zij ook te goed geluisterd naar de voorbeelden. Jammer is dat ik net wat te vaak het gevoel krijg dat ik dit al vaker gehoord heb. Maar zoals eerder gezegd: het is geen vervelende plaat.
mij=Record Heaven / Clearspot