Zoals Piet Hein Eek kasten bouwt van sloophout, zo knutselt het Britse duo Malachai zijn muziek. Maar dan van samples van alles wat maar in de tien pence-platenbakken op verlaten vlooienmarkten blijft staan. Het is een hoop geknip, geplak en getimmer, maar het door Portisheads Geoff Barrow geproduceerde resultaat is ronduit bewonderenswaardig. Roestige garagesoul, schurende triphop, krakende reggaegrooves: het zit allemaal in de zomerse sixtiespopliedjes afgewisseld met psychedelische grooves en schijnbaar achteloze gruizige miniatuurkunstwerkjes. Het sterkst is Malachai in de groezelige retrosoulrocksongs die hier en daar per ongeluk sterke overeenkomsten vertonen met het psychedelische werk van Gonjasufi. Maar waar Gonjasufi onpeilbaar duistere dieptes ingaat, zo blijft Malachai bijna altijd lichtvoetig, met een Brits sixtiespopgevoel in het straatje van The Coral en The Bees. Dat levert bijzonder fijne geluiden op, maar toch zijn niet alle composities geslaagd en komt Malachai soms niet verder dan een half ideetje. En als de plaat na een zo-voorbij-halfuurtje is afgelopen en het stil blijft, resteert een ietwat onbevredigd gevoel. Iets met vorm en inhoud, iets met datgene wat Piet Hein Eek een geniaal ontwerper maakt ten opzichte van de gevorderde thuistimmeraar, die dat trucje ook denkt te kunnen met oude meubels van de kringloop. En toch: ook na herhaalde draaibeurten blijft de plaat interessant en wil ik eigenlijk alleen maar méér. Duim omhoog dus.
mij=Doublesix / Domino / Munich