In januari snelde de single “Superman” de release van Mama Loo’s derde cd, Orange Heart, vooruit. Met zijn bezwerende geluid is het een typisch Mama Loo-liedje, ook qua lengte trouwens. Want met acht liedjes in ruim tweeënveertig minuten kun je wel stellen dat Orange Heart niet direct heel radiovriendelijk is. Ach ja, voor de radio is Mama Loo misschien sowieso wel wat te ‘moeilijke’ muziek, en dan moet je niet denken aan de moeilijkheid van bijvoorbeeld symfonische rock, met al die tempowisselingen, of aan allerlei technische hoogstandjes. Nee, die moeilijkheid zit hem meer in de eigenzinnigheid van de muziek: geen makkelijk in het gehoor liggende deuntjes, zeer subtiele instrumentatie op de achtergrond (hoor bijvoorbeeld de fraaie trompet op “No One Speaks” of de viool in “November (for Riet)”) en dat alles vaak in mineur. Nee, heel vrolijk klinkt het trio uit Hoorn niet, maar toevallig houd ik zelf erg van melancholie in muziek. Zo had Mama Loo’s “Smell” een nummer kunnen zijn van XTC of Prefab Sprout, twee zwaar onderschatte Engelse bands die ook zo fraai treurig konden klinken.
Minpuntje: net als op de website van Mama Loo is ook het Engels op de cd niet om heel warm van te worden. Die uitspraak zou echt wel beter kunnen en moeten.
mij=Skipper Boetlek / Eigen Beheer