Ik was bij het horen van Bring ‘Em In, de eerste plaat van Mando Diao, niet geheel overtuigd van de noodzaak van wederom een retrobandje. Dat kwam ook doordat ze op dat moment bij bosjes uit de lucht kwamen vallen. Ik had ze dan ook geen al te grote toekomst durven voorspellen. Ondertussen blijkt Mando Diao hardnekkiger vol te houden dan een rode wijnvlek op een tafellaken en zijn ze aan hun vijfde plaat toe: Give Me Fire. Ik zou niet weten waarom ik ze nog meer vuur zou geven, dat blijkt het vijftal namelijk nog genoeg te bezitten. Het openingsduo “Blue Lining, White Trenchcoat” en de single “Dance With Somebody” laten al gelijkop verschillende manieren, horen dat de band dat vuur nog steeds heeft. Het eerste nummer is opgebouwd rond een spooky keyboard en oo-ooh-koortjes, waarover Bjorn Dixgård tekeer gaat als ware hij Howlin’ Pelle zelf. Het tweede is een geile dansdonder waar in de sound in het begin nadrukkelijk de geest van de jaren tachtig rondwaart. Het sterke aan Give Me Fire is dat de band wat sterker geworden is in het variëren in hun sound: van eenvormigheid kun je ze onmogelijk beschuldigen. In elk nummer zit wel wat opmerkelijks dat prikkelt. Maar de basis blijft toch wel stevig gefundeerd op de van de band bekende retrosound. Daarvoor leent de stem van Dixgård, helemaal in combinatie met bonkige drumwerk van Samuel Giers, zich ook verdomd goed. Toch slaan ze in een kitscherige flowerpopballad als “Crystal” of een heupwieger als “Go Out Tonight” slaan ze ook allesbehalve een modderfiguur.
mij=Universal