Vanaf de beginjaren ben ik een grote fan van de Manics. Maar de afgelopen jaren is mijn passie voor de band afgenomen. Ik vond Know Your Enemy teleurstellend en het pijnlijke b-kanten album geldklopperij. Ik had dan ook weinig fiducie in het feit dat de Manics nog een goed album zouden opnemen. Wat is het dan toch fijn om ongelijk te krijgen! Want wat is Lifeblood een zalig album! Het is puur pop. Nu niet stoppen met lezen, het is echt heel goed. James’ stem is helder en duidelijk, hij hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden. De instrumentatie is rijk, met veel synths en piano. De productie is glashelder en het gitaarspel als vanouds. De band is duidelijk in de platenkast gedoken en heeft zich laten inspireren door bands als Talk Talk, New Order, The Cure en The Smiths. En laten dit nou hele fijne bands zijn. Bijna alle liedjes zijn single-waardig. Ik vind het dan ook ontzettend moeilijk om favorieten te kiezen. En doe dit dan ook niet. Ik geef toe dat ik er moeite mee had om de intense en boze Manics te verliezen, maar ik realiseer me dat ook zij ouder worden. En ik ook! Mijn smaak is ook veranderd. We zijn geen boze tieners meer. Het is duidelijk dat ze hun ziel en zaligheid in dit album hebben gestopt en dat is nou precies wat ik weer wilde horen van deze mannen uit Blackwood. Luister zonder vooroordelen naar dit album en sluit het in je hart.
File: Manic Street Preachers – Lifeblood
File Under: Pure pop als levensbloed
File Video: [The Love Of Richard Nixon]