Wanneer je je band Mano de Dios noemt, hand van God dus, schept dat torenhoge verwachtingen. Hoe je het ook opvat, als de hand van het opperwezen zelf of de verwijzing naar het handsdoelpunt van Diego Maradona in de kwartfinale van het WK in 1986, het maakt duidelijk dat de band zich wil meten met de allergrootsten. Killing Joke-bassist Youth zag de band live spelen en stond erop om hun debuutalbum te produceren. Ook niet een van de minsten, getuige zijn productieklussen voor groten als U2, The Verve en Crowded House. Met een Spaanse zanger/gitarist en drummer, Cubaanse bassist en Engelse gitarist en trombonist is het niet verwonderlijk dat de vanuit Londen opererende band een mix laat horen van ska-punk met salsainvloeden en gypsymuziek à la Gogol Bordello. Het begint voortvarend met het opzwepende “Blue Eyes” en meezinger “Why Do We Do It?” mag er ook zijn. Maar al bij het vierde nummer begint het in te kakken en heb ik het idee dat ik naar een extended version van één en hetzelfde nummer aan het luisteren ben. Ondanks dat Engelse teksten afgewisseld worden met Spaanse lijken het allemaal variaties op één centraal thema. Ik denk dat Mano de Dios het prima zal doen op festivals en in de concertzalen en er daar een feestje van weet te maken. Op cd werkt dit echter niet en maken ze de hoge verwachtingen niet waar.
mij=Trapeze / Proper / Rough Trade
4 reacties