Ik denk niet eens dat de organisatoren van Into The Great Wide Open zullen ontkennen dat het festival vooral draait om gezelligheid voor de hele familie. Wel genesteld in een weelderig bad van puike muziek, maar toch, het moet – zeker overdag – zo zijn dat chillen voor het hele gezin er op een van de plekken van het terrein altijd in zit. Biertje, limonadetje, zonnetje, snackje, muziekje. In willekeurige volgorde. Niets mis mee. Wat dat betreft is het Duitse Marbert Rocel helemaal op zijn plek op Vlieland komend weekend. De muziek die ze op hun derde langspeler Small Hours laten horen is echt niet alleen maar geschikt om in de kleine uurtjes te beluisteren terwijl je aan een ingewikkelde cocktail loopt te lurken en losjes meedeint op de beats. Hun zomerse lichtvoetige mix van pop, jazz en elektronica is zo volstrekt ongevaarlijk dat het bijna verdacht wordt. Iemand met kwaad in de zin zou kunnen beweren dat vooral de liedjes waarin Antje Seifarth zingt de oogjes langzaam dicht tovert. Het is vast niet voor niets dat ik telkens weer pas opveer als ze bijval krijgt van mannelijke ondersteuning in “I Don't Know”. Dat is iets donkerder getint, maar ook hier overheerst nog steeds het feelgood-karakter van de muziek. Hetzelfde gebeurt met het navolgende “Wait For My Raccoon”. Het begint hypnotiserend, een beetje dreigend, maar uiteindelijk word je je er toch weer mellow van. Het maakt Marbert Rocel tot een band waarvan je het idee hebt dat ze geen vlieg kwaad zullen doen en een mug nog zullen proberen te vangen met een glaasje en een viltje om 'em los te laten buiten het raam. Van mij mag die mug stiekem wel ff terugkomen om zijn redder te steken.
mij=NEWS
4 reacties