Anderhalf jaar geleden bracht Pieter Van Dessel de EP A Painting Or A Spill uit. Daarna bleef het lang stil wat betreft het project Marble Sounds, tot ineens “A New Breeze” ons liet weten dat er nieuws op komst was. Van Dessel heeft in de tussentijd een band (met leden uit Soon en Isbells) om zich heen verzameld en hun eerste full album Nice Is Good -een zin uit de film Eternal Sunshine Of The Spotless Mind– kwam afgelopen maand uit.
Wanneer ik de man en medebandlid Christophe Vandewoude (broer van Isbells-voorman Gaetan Vandewoude) spreek zijn ze juist bezig met het aansluiten van de apparatuur voor een semi-akoestische instore in de net geopende nieuwe Brusselse Fnac.
mij=Interview: Nathalie.
Postmoderne post-rock
Komt de inspiratie voor de bandnaam Marble Sounds van de knikkers of van het marmer?
Pieter: �Euhm. Ik heb marble altijd wel een mooi woord gevonden voor een groepsnaam en onze gitarist (Gianni Marzo) had met zijn vorige band een nummer waarin er een zinsnede was met marble sounds erin. Dat had wat mij betreft echt iets, en dan met het woord sounds erbij, ook qua muziek, dat paste gewoon. In het liedje van Gianni ging het over marmer, maar eigenlijk vind ik knikkers wel leuker. Dat is iets speelser. Och, het is maar een naam, h�.�
Je bent ook de helft van elektro-duo Plastic Operator. Nu ben je overgestapt naar Marble Sounds. Moeten we dit zien als een zijproject?
Pieter: �Die gitaarliedjes hebben ook wel altijd in me gezeten. Tot een paar jaar geleden heb ik daar echter nooit veel mee gedaan. Plastic Operator is eigenlijk door stom toeval gestart door een ontmoeting met Matthieu Gendreau. Dat begon met een paar liedjes. Plots was ik de zanger en hadden we platencontract bij Sunday Best. Zo zijn we van het ��n in het ander gerold. Maar ondertussen heb ik mijn gitaar nog altijd graag vastgenomen en sentimentele liedjes gespeeld. Nu was het moment daar om volledig voor Marble Sounds te gaan. Plastic Operator bestaat overigens nog gewoon, ook daarvoor zijn we met nieuwe dingen bezig.�
In een Nederlandse recensie werden jullie op de americana-hoop gegooid. Eerlijk gezegd hoor ik dat er zelf niet echt in terug. Hoe zie jij jullie muziek, in welk genre voelt Marble Sounds zich thuis?
Pieter: �In iTunes staan we zelfs als country aangeduid. De banjo zal er voor een deel tussen zitten. Ik denk dat degene die dat schreef in Eindhoven was toen we op het Cross-Linx festival speelden. Waarschijnlijk heeft hij maar ��n nummer gehoord. Het leunt er misschien tegenaan maar echt americana is het niet.�
Christophe, die net aanschuift: �Misschien dat het door de banjo en ukelele komt. Iemand zei mij toen de plaat net uit was: een mooie plaat maar zoveel verschillende stijlen. Ik had dat echt niet door. Ik hoor er toch voornamelijk gitaar en elektronica in. Al ben ik daar ook heel slecht in, dat aanduiden. Als mensen mij vragen wat voor muziek ik maak dan zeg ik meestal gitaarmuziek.�
Pieter: �Soms wordt er gezegd dat we post-rock maken. En er zitten wel post-rock elementen in maar dat is niet alles. Eigenlijk heeft ieder nummer wel zijn eigen stijl zoals Christophe zegt. We zijn gewoon een postmoderne post-rock band.�
Mijn wereldhit
“Redesign”en “Good Occasions” stonden ook al op de EPA Painting Or a Spill.
Pieter: �Het zijn twee goede nummers en de EP is beperkt gepromoot geweest, dat is wel de belangrijkste reden waarom ze nu ook op het album staan.�
Christophe: (lacht) �Hij had gewoon twee nummers te kort.�
Pieter: �Ok�, ik geef toe, het is wel gemakkelijk als je nog twee goede songs hebt liggen. De plaat schiet zo natuurlijk wel op.�
Heb je dan veel nummers geschrapt voor Nice Is Good?
Pieter: �Nee, niet echt. Ik schrijf eigenlijk maar heel weinig nummers. Ik schrap mijn nummers vanaf de eerste minuut al. Ik moet echt voelen dat een idee bij wijze van spreken een wereldhit kan worden om ermee verder te gaan. (mompelt) Eh, dat bedoel ik dus niet arrogant h�. Ik moet mijn tijd in iets willen steken dat interessant is. Er zijn mensen die 40 songs schrijven en dan de tien beste eruit pikken, maar als ik schrijf en ik heb het gevoel dat het niet werkt dan stop ik direct. Soms is dat wel jammer, misschien heb ik wel goede ideeën weggesmeten.�
Christophe richt zich tot Pieter: �De bassist zei laatst ook al, dat hij nog nooit zoveel over jou had leren ontdekken als in interviews. Ik heb dat nu ook. Ah, die stopt dus met songs als hij denkt dat het geen wereldhit wordt.�
Pieter (lacht hard): �Er waren wel wat oudere nummers die we eruit gesmeten hebben hoor.�
Maar de insteek is toch altijd die wereldhit?
Pieter: 'Hm, nou ook weer niet echt. Het moet gewoon goed genoeg zijn. Er waren wel wat andere dingen voor de plaat, meer catchy nummers zoals “Couch” en “You Know Me”. Maar die lagen niet in de lijn van de richting die ik met de plaat op wilde. Eigenlijk hebben we de singles weggesmeten (brede glimlach), de nummers van drie minuten, uptempo en een catchy refrein die zijn eruit. De plaat is nu ��n geheel en elk nummer heeft wel een zekere complexiteit, denk ik toch.'
Christophe: 'Sommige dingen werken achteraf gezien ook zeer verrassend. Als je mij carte blanche had gegeven om de cd samen te stellen, dan had ik misschien “Smoking Was A Day Job” en “We Slow” er niet opgezet, en nu zijn dat toch wel de nummers die veel in meningen en in recensies aan bod komen. Zo zie je maar. Je leert het dan herappreciëren op een of andere manier. Zeker “Smoking �”, in sommige versies is dat echt een sjiek nummer.'
Pieter (grijnst): 'Och, soms zet ik gewoon door en luister ik niet naar hen.'
Hier begrijp ik uit dat jij de volledige song schrijft, zowel de muziek als de tekst.
Pieter: 'In de groep hebben we eigenlijk nog nooit echt nummers geschreven.(denkt na) Al is “Two And Still Counting” wel door mij geschreven, maar dat nummer heeft door het repeteren met de groep zijn vorm gekregen.'
Christophe: 'Ik heb wel de indruk dat als er een nieuwe plaat komt dat we dat iets meer in de groep gaan doen. Je komt nu soms al met ideeën aan die we dan gezamenlijk tot iets nieuws kneden bij de huidige songs.'
Pieter: 'Hm ja, dat klopt wel, het is nu een andere situatie als voorheen.'
Er staat een cover van Kath Bloom op de plaat. Hoe ben je bij dat nummer terecht gekomen?
Pieter: '“Come Here” ontdekte ik door de film Before Sunrise. Ik vond dat een mooi liedje en een heel pakkende tekst. (lacht) Al vond ik die opname niet zo super mooi. Het nummer is uiteindelijk op een tributeplaat (Loving Takes This Course – A Tribute To The Songs Of Kath Bloom, red.) terecht gekomen. Het was wat mij betreft meer de tribute naar de song toe, niet zozeer naar de versie van Kath Bloom.�
Christophe (plagend): �Hij dacht, ik kan dat beter.�
Pieter: �Ik dacht gewoon, dat nummer kan leuker. In het origineel zit bijvoorbeeld een mondharmonica en dat vond ik teveel country. Het is een prachtig liedje. Waarom zou ik er dan geen hedendaagsere versie van maken? Ik kende Kath Bloom verder eigenlijk totaal niet.�
In “My Friend” wordt er dan weer een sample uit “Drinker�s Peace” van Guided By Voices gebruikt. Nu viel het mij op dat de tekst in het origineel veel minder naar voren komt als in jullie versie. Bewust gedaan?
Pieter: 'Ik was al wat aan het prutsen met “My Friend” en zat een beetje vast met het refrein. Omdat ik natuurlijk op zoek was naar een wereldrefrein (lacht). Op zo�n momenten wil ik nog wel eens een nummer inladen van iemand anders en toevallig vond ik die mp3 van Guided By Voices. Ik had die plaat wel maar het was geen speciaal nummer voor mij, ik heb nooit zo naar dat nummer geluisterd.�
Dat bedoel ik. Het nummer valt niet erg op.
Pieter: 'Inderdaad. Al moet ik zeggen, achteraf vind ik het toch een super nummerke van Guided By Voices. De tekst is wel knap. Het was toeval dat ik er bij uitkwam en in het begin was ik er ook niet zeker van. Ik heb dat ideetje toen met die sample aan iedereen in de band doorgestuurd en er verontschuldigend bij gezet dat is wel grappig h�. In eerste instantie vond ik de tekst ook een beetje te dramatisch. Na een tijdje werd het al beter want door die sample te loopen kreeg het iets luchtigers. Het werd meer een deuntje dat je kon meezingen eigenlijk: sometimes I wish I was dead. Het ceedeetje stond als achtergrond op bij de communie van mijn nichtje terwijl mijn familie aan het klinken was, dat vond ik wel grappig.�
Christophe: �Live is dat voor mij eigenlijk meer een klanktapijt geworden.�
En de toestemming van Robert Pollard was ook meteen binnen?
Pieter: �Eigenlijk wel. Hij vond het nummer mooi. Ik had er al rekening mee gehouden dat als hij niet zou toezeggen, dat ik op zoek moest naar een zanger die het na zou doen en dan het een beetje te veranderen, op vinyl te persen en dan daar weer daarvan te samplen. Dus ik ben blij dat Pollard de sample vrijgaf. Er was trouwens wel een recensent in België die zich bij een live optreden ergerde aan het feit dat mijn stem op tape stond. Die had echt niet door hoe het nummer in elkaar steekt. Ik kan dat refrein niet zelf zingen, dat werkt totaal niet. Ken je dat nummer van Primitive Radio Gods “Standing Outside a Broken Phone Booth With Money in My Hand”, met die sample I've been downhearted baby van B.B. King (uit “How Blue Can You Get”, red.) dat is ook zoiets. Soms is dat metrum zo�n beetje af bij samples, daar moet je dan zelf niet meer aankomen.�
De flow van de plaat
Nice Is Good is de perfecte plaat voor in de zon maar ook op een mistroostige koude dag.
Pieter: �Ik heb daar nochtans geen rekening mee gehouden. Al wilde ik voor de hoes wel een tegenwicht voor de melancholische muziek die sommigen er misschien in horen door er een lentefris vogeltje op te zetten.�
Christophe: �Het is misschien de mix van het donkere en de vrolijkere dingen.�
Pieter: �Ja, veel platen eindigen met zo�n heel traag melancholisch stuk, maar “Sky High” is eigenlijk ��n van de vrolijkste momenten. Ik vond dat wel belangrijk dat de plaat zo eindigde. Zowel de tristesse als de vrolijkheid zit in de volledige plaat en dat geeft wel een bepaalde flow.�
Al springt “A New Breeze” er toch wat uit.
Pieter: �”A New Breeze” is toevallig het nummer dat er op het einde is bij gekomen toen er al zicht was op de plaat. Het nummer is minimalistisch gehouden om het album wat adem te geven tussen de drukkere nummers.�
Jullie spelen de laatste tijd veel live. Nu las ik dat je moeite hebt met bindteksten tijdens concerten. Hoezo?
Pieter: �Eh ja, wat moet je tegen de mensen zeggen, je valt zo makkelijk in clich�s. Je zou kunnen inspringen op wat je ziet, maar ja vaak is dat gewoon een zwarte zaal (lacht).�
Christophe: �Ik heb dat ook. Als je op een podium staat dan slaat de stress u wel op uw nek. Ik denk dat dat wel te maken heeft met je op je gemak voelen. Als je dat allemaal los laat gaat dat veel makkelijker. Maar op de repetitie maakt Pieter constant grappen dus dat komt goed. Die schwung komt er wel.�
Of ze binnenkort nog eens in Nederland komen spelen is nog niet bekend, aan Marble Sounds zelf zal het in ieder geval niet liggen want ze hebben zowel het Nederlandse als Belgische publiek even graag.