Ik stuurde haar een enveloppe met daarin een kaartje en de simpele mededeling dat ik wel eens wilde zien of ze inderdaad weke knieën zou krijgen bij live zien van Steve Hogarth. Dat viel best mee. Ze had – niet veel later – meer weke knieën voor ondergetekende. Het was ook niet zo’n bijster beste Marillion avond daar in Vredenburg tijdens de Strange Engine-Tour. Wat dat betreft zou ik haar beter nu weer eens mee kunnen nemen naar een optreden. Want tenslotte is Marbles Marillion’s beste plaat sinds pak’em beet Brave en op Marbles On The Road is Marillion overduidelijk veel meer op dreef dan toen in 1997. Aan het publiek zal het toen en nu niet gelegen hebben. Marillion-fans zijn immers altijd (bijna) eng fanatiek. De eerste set van de dvd is een integrale uitvoering van het Marbles-album. En die klinkt, ondanks was schoonheidsfoutjes her en der, nog beter dan de cd. Hogarth gaat gelijk vanaf opener “The Invisible Man” helemaal op in de liedjes. Deze zijn volgens mij echt zijn kindjes – ook al is het volgens de korte docu op de DVD het resultaat van een tweejarig bandproces. Dat in de rest van de set liedjes uit het tijdperk van die andere zanger ontbreken is totaal irrelevant. Marillion met Hogarth heeft namelijk meer dan voldoende goede alternatieven in handen blijkt wel uit de spetterende uitvoeringen van “Uninvited Guest” en “Cover My Eyes”. Het is dat zij ondertussen al bij mij in huis woont, anders zou ik haar als goedmakertje voor 1997 deze DVD alsnog in de schoen doen.
File: Marillion – Marbles On The Road (DVD)
File Under: moois voor in de schoen
Bij het lezen van diverse meningen over het album Somewhere Else van Marillion is het mij weer duidelijk dat de boodschap en de overduidelijk verhaallijn van dit album over de ernst van de situatie ook jullie weer is ontgaan.
Vandaar de terechte ontluistering die zich van ‘H’ meester maakt en die hij tot uitdrukking laat komen in de crux van zijn boodschap: Everyone I love (seems to be living) somewhere else. Oftwel: hij voelt zich als een roepende in een desolate woestijn, zijnde onze verdorven (westerse) maatschappij, waarin (bijna) niemand zich van de ernst van de situatie bewust is of juist zijn ogen afwendt en oren ervoor sluit.
‘H’ wil een signaal uitzenden. Het leven voelt voor hem aan alsof hij wordt gedwongen in een soort spagaat te leven en een continue innerlijke strijd te moeten voeren. De ene, sterkere, helft schreeuwt om verandering, maar als er toch niemand luistert verval je vertwijfelend weer tot de orde van de dag: The Other Half.
Hij vraagt zich af of de noodzaak tot bezinning zo moeilijk te doorgronden is. Probeert het eens te bekijken zoals een zuigeling dat doet: volstrekt onvoorwaardelijk de echte schoonheid van het bestaan te beleven – See It Like A Baby.
Dit dilemma, deze vertwijfeling wordt nog eens versterkt door de wetenschap dat er overal, ook in zijn direkte omgeving, zoveel mensen zijn die hem inspireren en dierbaar zijn: Thank You, Whoever You Are.
Om meteen daarna uit te halen naar diegene die hier alleen uit zijn op eigenbelang en exploitatie-zucht: Most Toys. Dit is mijn vrije interpretatie van de boodschap die uit deze metafoor moet doorklinken: “He Who Dies With Most Toys Is Still Dead”: 9/11, speculation and actuarial time (Zoek die verder zelf maar eens op!!). Natuurlijk moet dit bij wijze van spreken irritant in het gehoor doorklinken.
Dan volgt dus zijn allesomvattende constatering in het fenomenale nummer: Somewhere Else. Hallo: is daar iemand die wil meedenken aub?
Om vervolgens met een climax te proberen de mensheid wakker te schudden door op onnavolgbaar indringende en indrukwekkende wijze te appelleren aan de diepste roerselen van onze ziel om toch vooral een andere leefwijze na te streven op basis van voorbeelden uit het verleden, die hebben aangetoond dat er waarachtige menselijke goedheid en medeleven mogelijk is: A Voice From The Past.
Ik beschouw dit als de allesomvattende mondiale hymne die onze ogen moet openen voor de onzinnigheid van het kunstmatig en krampachtig in stand trachten te houden van onze absurdistische maatschappelijke idealen. So I quote: “Is it time? I say it is!”
De vanzelfsprekendheid in onze levensopvatting is de doodsteek voor het besef dat we bewust iets moeten veranderen: No Such Thing.
Zich realiserende dat er schijnbaar toch niemand luistert probeert hij deze gapende wonde zo goed mogelijk blijvend te stabiliseren in de hoop dat de tijd van het generale besef toch nog komt (en dezelfde tijd de wonde heelt): The Wound.
Komen we met z’n allen niet tot de noodzakelijke inkeer dan is het voor de mensheid waarlijk te bevrezen dat we de laatste eeuw van ons mensdom zijn binnengestrompeld: Last Century For Men.
Maar zoals het hoort, net als in een sprookje, al is de boodschap nog zo deprimerend, er is altijd hoop: Faith.
Noem me gerust een sentimentele malloot. Dat mag, voor mezelf wetende dat ik net als ‘H’ vind dat het onderhand tijd wordt voor rigoureuze mentaliteitsveranderingen.
En dan te bedenken dat het muzikale gehalte van dit album waarschijnlijk nooit meer geëvenaard gaat worden. Ik ga niet alle hoogstandjes opnoemen, maar neem er eentje uit. En wel de opbouw naar en de guitaarsolo zelf van Thank you whoever you are. Mr. Rothery blaast je hiermee niet uit je luisterzetel, maar juist de volmaaktheid van zijn eenvoud maakt deze luisterervaring dat je intens diep wordt geraakt en zodoende dieper in je zetel wordt gedrukt om nog lang daarna na te genieten. Ondertussen trachtend het besef verder te laten indalen en vastere voet te laten krijgen.
De hoogst haalbare vorm van kunst en vervoering is nou juist serene, ja bijna ingetogen schoonheid.
Kortom:
Qua inhoud, muzikaal gehalte en produktie is dit nu juist het beste album dat er van Marillion te krijgen is. Zowel pre- als post-Fish gesproken (zelf volg ik de mannen al sinds 1982 of zo).
De ingetogen sereniteit van dit album is ongeëvenaard en zijn inwerking op mij vindt steeds meer en steeds dieper gehoor.
Bij dit alles: veel plezier en besef toegewenst bij de hergeboorte van jullie ervaring bij het luisteren naar dit wereldwonder voor de gevoelige snaar (die je dan wel moet durven laten aanraken).
PS.
Het feit dat jullie Marbles nou juist zo hoog aanprijzen zal ik ter harte nemen en hier ook wat aandachtiger naar gaan luisteren. Kunnen jullie hetzelfde doen met Somewhere Else.
Maar zeg nou zelf: een nummer als ‘You’re gone’ of ‘Angelina’ klinkt dan wel als een klok, maar is welbeschouwd qua diepgang niet meer dan een niemandalletje.
Rest mij om met een feitelijk onweerlegbare stelling te eindigen: Marillion was en is onverminderd top of the list.
Poepoe, wat een pretentieuze taal bij de verkeerde recensie!
Allemaal leuk en aardig, maar de achtergrond, boodschap en persoonlijke zieleroerselen van meneer Hogarth zijn wat mij betreft volstrekt ondergeschikt aan de muziek. Op Somewehere Else vond ik die zwaar onder de maat: weinig diepgang en tegelijkertijd niet erg catchy. Dat jij daar anders over denkt is prima, maar “die je dat wel moet durven laten aanraken” klinkt mij iets teveel als een Jehova’s Getuige met zijn voet tussen de deur.
Collega ForestSounds had het laatste album, Happiness Is The Road, in zijn jaarlijstje staan, bij mij kwam die niet in de buurt. Smaken verschillen, ook omdat mensen verschillende zaken belangrijk vinden aan een plaat.
Kortom: veel plezier met Somewehere Else, maar wat mij betreft blijft het een van de minste platen uit het Hogarth-tijdperk.
@Eric:
Dat van “Happiness Is The Road” klopt. Maar zeg nou zelf, jij had dan ook niet begrepen dat Hogarth de eerste cd van deze dubbelaar heeft gebaseerd op Boeddhistische filosofie. Je moet je wel durven laten aanraken, hoor! Maar ja, ik snap het wel, wij zijn slechts eenvoudige zielen die alleen maar wat naar de oppervlakte staren van een oneindig diepe zee van emotie waarin alleen Ruud tot op de bodem kan kijken.
Ik vertik het om me te laten aanraken!