Je zou mij een luie recensent kunnen noemen aangezien mister File Under Storm mij weken geleden al gevraagd heeft of ik een recensie van Marissa Nadlers nieuwste album kon schrijven. Maar in dit geval meen ik een goed excuus te hebben. Sommige albums klinken nu eenmaal het best als de dagen korten, de bladeren vallen en de najaarsstormen langs je huis razen, terwijl jij zelf behaaglijk binnen zit met een goed glas wijn bij een knappend haardvuur. En de zomerse titel ten spijt, Marissa Nadlers album July is zo’n album. Starend in het vuur kun je je mee laten voeren door haar verhalende en poëtisch songs. Songs waarin ze ons mee op een tijdreis neemt naar 1923 waarin ze zingt ‘I call to you from another century to see if the world had been kind and sweet’, of waarin ze ons aan de betere tijden van de albumtitel herinnert zoals in “Firecrackers” waarin ze zingt ‘We have drunk our summers away’. Het is sowieso een album dat bevolkt wordt door verloren liefdes, verlaten steden, verloren dromen en onbeantwoord verlangen. In “We Are Coming Back” zingt Nadler letterlijk ‘I died when you left’ om vervolgens in “Dead City Emily” haar song in een verlaten stad te situeren. En in “Was It A Dream” mijmert ze over een verloren gewaande geliefde. Een geliefde waar ze blijkens “Desire” nog steeds naar verlangt. Luisterend naar haar album maakt de echo van haar stem (‘a peaceful voice that’s drowned in echo and space’, aldus Incubate) sowieso dat ik twijfel of ik haar echt hoor of dat het een stem is die mij najaagt in een droom. En hoewel ze op het Incubate speelde, twijfel ik even zozeer of die schaars uitgelichte verschijning op het podium van het Tilburgse theater écht was of dat ik droomde toen ik haar zag. Marissa Nadler is een dame die zich zowel muzikaal als in levende lijve tussen droom en werkelijkheid begeeft en haar betoverende songs zijn daar de getuigenis van.
mij=Sacred Bones