Eerlijk gezegd moest ik een beetje gniffelen toen ik de naam Mark Blomsteel las. Deze Rotterdammer is naar Nashville verhuisd om daar zijn muzikale geluk te beproeven. De naam ‘Blomsteel’ leek mij daardoor een wat knullige artiestennaam. Tot dusver is dat vooringenomenheid mijnerzijds, ik heb nergens kunnen vinden dat Blomsteel niet zijn echte naam is. Een welgemeend excuus is dus wel op zijn plaats. Het gaat hem goed in de hoofdstad van de country, zijn tweede album Crank It is daar opgenomen met behulp van uiterst professionele muzikanten die hun sporen onder andere verdiend hebben bij Garth Brooks, Keith Urban en Kenny Rogers. Nu niet echt de country-artiesten waar ik warm voor loop wegens te overgeproduceerde, gladde dertien-in-een-dozijn-liedjes. Aan datzelfde euvel lijdt dit album van Blomsteel. Ik kan niet anders zeggen dan dat er zeer vakkundig op gemusiceerd en gezongen wordt. Helaas wordt het door de productie helemaal gladgestreken en daardoor, in mijn ogen, om zeep geholpen. Ik hoor professionaliteit maar geen spanning en passie, en dat is voor mij de doodsteek bij muziek. Door naar Nashville te verhuizen en daar muziek te gaan maken heeft Mark Blomsteel op dit moment wél de juiste stap gezet. Er is daar een markt voor zijn commerciële countrymuziek. Ilse DeLange koos aanvankelijk ook voor de overgeproduceerde weg maar is gelukkig recentelijk tot inkeer gekomen. Ze maakt nu gepassioneerde rootsmuziek die iets eigens heeft en zich daardoor onderscheidt van de massa. Ik gun Mark Blomsteel dat ook en hoop dat hij ooit van het veilige pad af zal gaan en een meer avontuurlijke route zal nemen. Want in Nashville wemelt al van de eenheidscountry.
mij=Coast To Coast