De heren van Zero 7 hebben een neusje voor het uitkiezen van vrouwen voor hun gastvocalen. Stuk voor stuk bleken het voltreffers, en bijna altijd ook zangeressen die solo ook hun mannetje staan. Sia en Tina Dico waren op de eerste albums de meest in het oog springende voorbeelden. Op Zero 7’s laatste album Year Ghost werd de vrouwenrol met verve ingekleurd door Martha Tilston. Op haar eigen album staat Martha een behoorlijk eind af van het mellow elektronica geluid van Zero 7. Da’s ook niet zo gek. Martha is de dochter van Steve Tilston, een in beperkte kring zeer gewaardeerde folkie. Lucy And The Wolves is al Martha’s vijfde album, maar het eerste pas dat op mijn radarbeeld langstrekt. Bij beluistering krijg ik het idee dat ik aan die eerste vier behoorlijk wat gemist heb. Tilston heeft namelijk niet alleen een heerlijke stem, ze heeft ook fijne pen. Lucy And The Wolves kan zich met gemak meten met de betere albums uit de moderne Britse folkscene. De basis van alle songs is in het gros heel duidelijk de stem van Martha en haar verfijnde gitaarspel dat smaakvol aangevuld wordt. Wat dat betreft zet het prachtige openingsnummer “The Cave” je op het verkeerde been. In dat nummer is de piano namelijk de voornaamste begeleider. Die wordt aangevuld met sierlijke strijkerpartijen. Wat opvalt aan Lucy And The Wolves, is de kristalheldere, frisse sound van de plaat, waar haar hoge stem natuurlijk ook een groot aandeel in heeft. Af en toe lijkt Martha bijna te zweven. Dat idee wordt nog extra versterkt als ze begeleid door slechts het geluid van natuurlijk schoon volledig a capella de traditional “Searching For Lambs” zingt. Je hoort letterlijk het water kletteren en de vogels schetteren. Het mooie is: het misstaat niet en voelt allerminst geforceerd aan. Het versterkt juist de band tussen zangeres en luisteraar. Op het enge af.
mij=One Little Indian / Bertus