Gitaarvirtuoos Friedman maakte ooit furore als compaan van Dave Mustaine in Megadeth, maar had zich voor zijn toetreding tot deze band al enigszins voor het voetlicht gespeeld met twee albums van Cacophony, een illuster metalgezelschap met Jason Becker als tweede roerganger op shredgitaar. Laatstgenoemde werd op jonge leeftijd tragisch getroffen door de ernstige neurologische aandoening ALS en is al meer dan twintig jaar gekluisterd aan een rolstoel. Communicatie met hem vindt nog slechts plaats via een speciaal door zijn vader geconstrueerde computer, die reageert op Jason’s oogbewegingen. Dit stelt hem bovendien in staat nog altijd muziek te componeren. Op Inferno hebben de voormalige wapenbroeders elkaar weer getroffen in een bijzondere samenwerking. Marty hoorde toevalligerwijs een bepaald gitaarloopje en dat bleek afkomstig van de hand van Jason. Het contact werd herenigd en het loopje uitgewerkt tot een heus nummer, “Horrors”, dat ontegenzeggelijk herinneringen oproept aan het te vroeg ter ziele gegane Cacophony. Marty is sowieso goed in vorm en heeft het juk van Japanse popdeuntjes – een stijl die hij zich na Megadeth en de verhuizing naar het Oosten met zijn vrouw eigen had gemaakt – in ieder geval tijdelijk van zich afgeworpen. Zijn gitaar huilt en scheurt als in zijn beste dagen, hoewel hij het experimentele karakter nog altijd omarmt, getuige het gebruiken van een saxofoon in het nummer “Meat Hook”. Daarnaast maakt flamencogitarist Rodrigo Y Gabriela zijn opwachting in “Wicked Panacea” en mag Danko Jones zijn scheur opentrekken in het hem op het lijf geschreven “I Can’t Relax”. Al met al heeft Marty een puike metalplaat aan zijn imposante oeuvre toegevoegd en dat verdient respect.
mij=Prosthetic
4 reacties