Arne van Terphoven & Gert van Veen – Mary Go Wild

Vorige maand vond het jaarlijkse Amsterdam Dance Event weer plaats. Bij deze gelegenheid werd het boek Mary Go Wild gepresenteerd, met als ondertitel ’25 jaar dance in Nederland’. Een tegel, zo werd het loeizware ding van 600 pagina’s al genoemd op Twitter. Arne van Terphoven en Gert van Veen stelden het (naar eigen zeggen belangeloos) samen uit een stuk of 20 belangeloos geschreven essays van dancejournalisten waarvoor zo’n 160 interviews gedaan zijn. Ook allerlei niet eerder gepubliceerd materiaal uit de fotoboeken van artiesten zelf werd opgenomen (jeugdfoto’s van Michel de Hey, dat werk). De fraai strakke vormgeving door Maslow (Britta Möller, Alex Slagter) verdient ook alle lof. Maar de vele reclame voor het boek, evenals de nominatie voor de Pop Media Prijs, verdient wel een klein weerwoord.
Ik heb zelf Mary Go Wild met plezier besteld en doorgenomen. En ik ga er nog vele malen induiken. Juist het feit dat er zoveel journalisten aan meewerkten vind ik interessant, en de vele korrelige jeugdplaatjes van artiesten zijn natuurlijk schitterend (wat hadden er toch veel lang haar in het begin!) Jeugdsentiment optima forma. Dát is de grootste waarde van dit boek, dat zijn geld écht wel waard is.
Ik las inmiddels ook twee recensies van het boek; een behoorlijk kritische van Theo Ploeg (OOR), die duidelijk omschrijft dat het boek niet dé geschiedenis van dance in Nederland vertelt, en een van Eelco Couvreur (DJ Broadcast), die een soort flemerige hulde brengt. Ik wil op Ploegs recensie aanvullen dat die leemtes kloppen (bepaalde scenes in Limburg, Utrecht en Groningen worden inderdaad nauwelijks genoemd), maar dat dat wel een beetje flauw is om te zeggen. Mij viel als oud-Limburger bij het lezen juist op dat er zoveel moeite gedaan werd om er juist geen Amsterdams incrowdboek van te maken. Brabant komt zelfs ronduit veel aan bod, en ook buitenlandse ontwikkelingen en invloeden worden veelvuldig genoemd. In dat opzicht vind ik de recensie van Couvreur wat netter, hij maakt duidelijk waarom het schrijven van een boek als dit eigenlijk ondoenlijk is en hij noemt meer voorbeelden van labels die tussen wal en schip vielen (ik zal zelf geen poging doen, we blijven wel bezig). Dat is de grote makke van een boek als dit: er bestaat nou eenmaal geen eenduidige historie van de dance, het register kan nooit volledig zijn, talloze subgenres komen aan bod (big beat, speedgarage, trance, hard house, hardstyle, progressive, lounge, electro, minimal, tech house, deep house, dubstep, dirty dutch) en naarmate het boek vordert wordt het eigenlijk alleen maar lastiger om het genre te definiëren.
De meest kritische opmerking die ik over Mary Go Wild zou kunnen maken – maar zelfs die doet onrecht aan de mooie prestatie zelf – is dat het boek vooral juichverhalen bevat. Het is een groot loflied op ondernemingsdrift (‘Dirty Dutch wordt uitgerold over twintig steden!’) en te weinig op muziek als kunst, al schrijft Victor Coral daar in het laatste sociologische (!) hoofdstuk nog wel iets over. Dancejournalistiek zou afgewogener moeten zijn. Toegegeven, er staat best veel over drugs en over de mislukte Dance Valley in Mary Go Wild, er wordt geklaagd over de muziekverkoop, Buma/Stemra, regels over geluidsoverlast, schietincidenten, onbetrouwbare zakenpartners en dat hele optredens (zelfs in het begin) tevoren al op tape staan, maar daar houdt het wel mee op. Ik heb niets gelezen over het goedkope seksisme, late en onvoorspelbare adoptie door omroepen, over kopieergedrag en ghostwriting door dj’s, over de slechte disco’s op het platteland waar boerenjeugd als vee in bussen heen wordt gereden, de belachelijke gages en de bijbehorende vliegtuigtours, opgekochte noteringen in de hitlijsten, de gigantische lijst artiesten die prachtige luister-dancealbums uitbrengen waar je vervolgens nooit meer iets over hoort… Die toplijst dj’s in DJ Mag die de ADE-panels voor absolute waarheid aannemen, hoe komt dat ding eigenlijk tot stand? Ik vind het al jaren een totaal smakeloos gedrocht.
Mary Go Wild kon als populair hebbeding voor de grote massa zelf ook weer niet ál te origineel of kritisch worden, dat is wel duidelijk. Maar moeten we daar heel rouwig om zijn? Michael Jackson die van “No Limit” gezegd heeft dat-ie het een prachtige song vond, schitterende anekdotes rondom het ontstaan van het blad Bassic Groove, barpersoneel in pyjama’s tijdens ADE 2012, platen die vijf keer op één avond rewinded werden, Rotterdam Terror Corps dat op het padvindersfeest Nowaka optrad – ik kan tientallen voorbeelden uit Mary Go Wild geven waarin het plezier van de pagina’s spat. Vergeet dit gezeik, ga dat boek nou maar gewoon lezen.

mij=Eigen beheer